Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA - Jolanta Kwiecińska po rozpatrzeniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.M. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej [...] obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [..] z dnia 31 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od lipca do grudnia 2013 r. oraz od stycznia do kwietnia 2014 r. p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej [...] z dnia 31 października 2016 r. nr [...]
Pismem z dnia 1 grudnia 2016 r. M.M. (dalej: "Skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej [...] obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] z dnia 31 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od lipca do grudnia 2013 r. oraz od stycznia do kwietnia 2014 r.
W ww. skardze zamieszczony został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu Skarżący powołał przepisy art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skarżący odwołał się również do treści postanowień NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/2004 i z dnia 13 maja 2010 r., sygn. akt II FZ 182/10. Ponadto Skarżący wskazał, że prowadzenie egzekucji polegającej na zajęciu nieruchomości i ruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa Skarżącego spowoduje utratę majątku w oparciu, o który Skarżący prowadzi działalność gospodarczą. Utrata majątku spowoduje zaś zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Prowadzenie egzekucji z rachunków bankowych może natomiast doprowadzić do utraty płynności finansowej, co w konsekwencji spowodować może nieodwracalne skutki w postaci utraty obrotów. Zdaniem Skarżącego zachodzi realna obawa, że konieczność uiszczenia kwoty wynikającej ze skarżonej decyzji doprowadzi do likwidacji prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej.
Jak uzasadniał Skarżący, ewentualne późniejsze odzyskanie środków pieniężnych w wyniku pozytywnego rozstrzygnięcia sądu, co do zasadności skargi na decyzję organu, nie odwróci skutków utraty płynności finansowej działalności gospodarczej Skarżącego, a w konsekwencji jej likwidacji. Tym samym utrudniony, a nawet niemożliwy stanie się powrót Skarżącego na rynek.
Powyższe, w ocenie Skarżącego, determinuje uznanie, że w sprawie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, a zarazem spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ponadto jakakolwiek egzekucja podjęta wobec wskazanego źródła dochodów (działalność gospodarcza) spowoduje likwidację tego źródła i pozostawienie zaległości podatkowych całkowicie niespłaconych ze względu na brak po stronie dłużnika możliwości pozyskania dochodów z innych źródeł.
Dodatkowo Skarżący wskazał, że obecnie nie ma środków na pokrycie powstałego podatku i tylko umożliwienie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej daje gwarancję spłaty zaległości podatkowych przez Skarżącego.
Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wskazał, że postanowieniem z dnia 20 grudnia 2016 r. nr [...] odmówił wstrzymania zaskarżonej decyzji.
W dniu 11 stycznia 2017 r. wpłynął do Sądu wniosek Skarżącego o przyznanie prawa pomocy (PPF) w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Na wezwanie Referendarza sądowego Skarżący złożył dodatkowe dokumenty, w tym: