Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Surmacz po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2011 r., w Wydziale I Finansowym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia (...) listopada 2010 r., Nr (...), w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2009 r., w związku z wnioskiem skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
A. R. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia (...) listopada 2010 r., w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za maj 2009 r., domagając się jej uchylenia, jak również uchylenia poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Jednocześnie z wyżej wymienioną skargą złożył on wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji stwierdzając, że natychmiastowe jej wykonanie, jak również wykonanie innych decyzji, wydanych w równolegle toczących się postępowaniach, dotyczących określenia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2008 i 2009 r. skutkowałoby trudnymi do odwrócenia konsekwencjami i koniecznością likwidacji firmy. Podniósł on także, że w związku z trudnościami spowodowanymi toczącym się postępowaniem, zlikwidowaniem jednego punktu handlowego nie jest on w stanie zapłacić kwot wynikających z zaskarżonej decyzji, jak również pozostałych decyzji, dotyczących określenia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług oraz zryczałtowanego podatku dochodowego za 2009 r. W przypadku bowiem uruchomienia procedury egzekucyjnej będzie zmuszony do zwolnienia pracowników oraz do zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej.
Skarżący podkreślił również, że za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji przemawia nie tylko interes podatnika, ale również ważny interes publiczny. W jego ocenie nie bez znaczenia jest tutaj bowiem fakt, że prowadząc działalność gospodarczą od 1994 r. zawsze wywiązywał się terminowo z ciążących na nim zobowiązań podatkowych, jak również zobowiązań względem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako: P.p.s.a./, wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, jak stanowi § 3 wyżej wymienionego artykułu, po przekazaniu skargi sądowi może on, na wniosek skarżącego, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Z brzmienia powołanych wyżej przepisów P.p.s.a wynika, że jedną z przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji jest uprawdopodobnienie, że zachodzi niebezpieczeństwo spowodowania nieodwracalnych skutków. Ocena wystąpienia tej przesłanki pozostawiona jest uznaniu Sądu.
Ustosunkowując się do wniosku skarżącego należy stwierdzić, że w dostatecznym stopniu uprawdopodobnił on, że wykonanie zaskarżonej decyzji, jak również wykonanie innych decyzji, określających mu wysokość zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług, wiązałoby się z możliwością zaistnienia nieodwracalnych skutków, w postaci likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej. Ocena taka jest uzasadniona, mając zwłaszcza na uwadze łączną kwotę zobowiązań podatkowych, będącą sumą kwot wynikających z decyzji określających zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług, a także decyzji w przedmiocie ustalenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należy uznać, że skarżący wykazał przesłanki, od których ustawodawca uzależnia przyznanie ochrony tymczasowej; w związku z tym Sąd, na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.