Organ nadzoru wydający rozstrzygnięcie w sprawach, w których ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ nie przewiduje w ogóle środków odwoławczych, powinien jednocześnie pouczyć stronę o tym, iż możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego musi zostać poprzedzona zwróceniem się do organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.
postanawia odrzucić skargę w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie udzielenia absolutorium Zarządowi Miasta (...).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Unormowania w art. 34 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ instytucja wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa nawiązuje do wcześniej przyjętego unormowania art. 101 i art. 101a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./.
W tym też kontekście należy interpretować przepis art. 34 ustawy o NSA, który z uwagi na to, że ma zastosowanie do różnych rodzajów spraw, różnicuje przesłanki, od których spełnienia uzależnione jest wniesienie skutecznej skargi do sądu administracyjnego.
Skład sądzący wskazuje zatem, iż przepis art. 34 ustawy o NSA wyodrębnia sprawy załatwiane w postępowaniu, które przewiduje środki odwoławcze i w tych sprawach dopuszczalność skargi do NSA wiąże się z przesłanką wyczerpania środków odwoławczych /art. 34 ust. 1 i 2/ oraz sprawy, które są załatwiane w trybie, który w ogóle nie przewiduje środków odwoławczych i w tych sprawach dopuszczalność skargi do NSA wiąże się z przesłanką wezwania organu administracji do usunięcia naruszenia prawa /art. 34 ust. 3 ustawy o NSA/. Do pierwszej grupy należą sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji /postanowień/, rozpoznawane w postępowaniu unormowanym przepisami Kpa /ordynacji podatkowej/, w którym przewidziane są środki odwoławcze /odwołanie, zażalenie, wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy/ oraz w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym.
Do drugiej grupy należą natomiast sprawy, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt. 4, 5 i 7 ustawy o NSA, w których ustawy /np. ustawa o samorządzie terytorialnym, jeżeli chodzi o rozstrzygnięcia organów nadzorczych/ nie przewidują żadnych środków odwoławczych. W tej drugiej kategorii spraw skarżący przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego ma obowiązek zwrócenia się do właściwego organu, w formie pisemnej, telegraficznie, za pomocą faxu czy też poczty elektronicznej, z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa w terminie 30 dni od daty, w którym dowiedział się o podjęciu, doręczeniu np. aktu nadzoru. Skuteczna skarga może być wniesiona do sądu administracyjnego dopiero po upływie 30 dni od dnia doręczenia wezwania. Organ nadzoru wydający rozstrzygnięcia w sprawach, w których ustawa o samorządzie terytorialnym nie przewiduje w ogóle środków odwoławczych, powinien jednocześnie pouczyć stronę o tym, iż możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego musi zostać poprzedzona zwróceniem się do organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie w swoim dotychczasowym orzecznictwie wskazywał na to, iż niewłaściwe pouczenie przez organ administracji publicznej o środkach zaskarżenia nie może szkodzić stronie, a 30-dniowy termin do wniesienia skargi nie biegnie /por. np. wyrok NSA z dnia 4 września 1981 r. II SA 505/81 - OSPiKA 1982 nr 9-10 poz. 170/.
A zatem w niniejszej sprawie Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej (...) powinno sprostować pouczenie o środkach zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego, z uwzględnieniem treści art. 34 ust. 3 ustawy o NSA, i doręczyć je skarżącej Radzie Miejskiej.
Ponieważ w niniejszym stanie faktycznym i prawnym merytoryczne rozpatrzenie skargi wniesionej przez Radę Miejską jest niedopuszczalne, na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, orzeczono jak w sentencji postanowienia.