Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Katarzyna Górska po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Syndyka Masy Upadłości Zakładu P w upadłości z siedzibą w W na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]" 2019 r., nr: "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za II i IV kwartał 2015 r. oraz za II kwartał 2016 r. postanawia odmówić dopuszczenia do udziału w sprawie R K.
R K (dalej: "wnioskodawca") powołując się na art. 33 § 2 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: "ppsa") zgłosił swój udział w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Olsztynie w sprawie ze skargi Syndyka Masy Upadłości Zakładu P w upadłości w W (dalej: "skarżąca") na wymienioną w sentencji postanowienia decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie podatku od towarów i usług.
W motywach wniosku podano, że wynik postępowania sądowego dotyczy interesu prawnego wnioskodawcy wyrażonego w art.116 Ordynacji podatkowej (dalej: "Op"), dotyczącego odpowiedzialności członka zarządu spółki akcyjnej za zobowiązania podatkowe spółki. Podniesiono, że w dniu "[...]" 2020 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął wobec wnioskodawcy postępowanie podatkowe w sprawie orzeczenia jego odpowiedzialności jako byłego członka zarządu Zakładu P za zaległości podatkowe tego podmiotu. Tym samym wnioskodawca uznał, że spełnia przesłanki, o których mowa w art. 33 § 2 ppsa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Przepis art.33 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) dopuszcza możliwość udziału w charakterze uczestnika również osobie, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego. Postanowienie sąd wydaje na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie o odmowie dopuszczenia do udziału w sprawie przysługuje zażalenie.
W wyroku z dnia 10 listopada 2017 r. I FPS 2/17 (LEX nr 2390034) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że "pojęcie interesu prawnego w postępowaniu administracyjnym, na którym oparta jest legitymacja procesowa strony, nie zostało ustawowo zdefiniowane. W orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie utrwalony jest pogląd, że o tym, czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny, i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje uprawnienia (...). Interes prawny to zatem taki interes, który jest chroniony przez prawo, a ochrona ta polega na możliwości żądania od organu administracji podjęcia określonych czynności mających na celu zrealizowanie interesu lub usunięcia zaistniałego zagrożenia. Aby interes prawny mógł być zaspokojony, musi być on interesem osobistym, własnym, indywidualnym, znajdującym swoją podstawę w konkretnym przepisie prawa materialnego oraz potwierdzenie w okolicznościach faktycznych (...). Od tak rozumianego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, w ramach którego podmiot jakkolwiek pozostaje bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, jednak nie można wskazać przepisu prawa, który stanowiłby podstawę jego roszczenia i w konsekwencji uprawniał go do żądania stosownych czynności od organu administracji. W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że interes faktyczny to interes indywidualny, który nie został w żaden wyraźny sposób wzięty pod ochronę przez obowiązujące prawo (...). Stwierdzenie interesu prawnego polega na ustaleniu związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy nie wywiera bezpośredniego wpływu na sferę sytuacji prawnej danego podmiotu, wówczas nie można mówić o interesie prawnym strony, a więc także o statusie strony w postępowaniu, w którym dochodzi do konkretyzacji danej normy prawnej."
Podnoszona we wniosku okoliczność w postaci wszczęcia wobec wnioskodawcy postępowania w celu orzeczenia o jego odpowiedzialności za zaległości podatkowe skarżącej nie wskazuje na wystąpienie interesu prawnego wnioskodawcy w uczestnictwie w sprawie rozstrzyganej obecnie przez Sąd. Zgodnie art.108 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w drodze decyzji. W ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał, aby wynik sprawy rozpatrywanej przez Sąd, tj. sprawy wymiaru podatku od towarów i usług, dotyczył jego interesu prawnego. Rozstrzygnięcie przez Sąd ww. sprawy nie może skutkować bezpośrednio orzeczeniem o odpowiedzialności podatkowej wnioskodawcy. Orzeczenie o takiej odpowiedzialności wymaga bowiem przeprowadzenia odrębnego postępowania, opartego na innej podstawie merytorycznoprawnej.
Podnoszone we wniosku o okoliczności wskazują jedynie na wystąpienie interesu faktycznego wnioskodawcy w związku ze sprawą rozpatrywaną przez Sąd, gdyż niewątpliwie skarżący jest zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy dotyczącej wymiaru podatku.
Dlatego Sąd odmówił wnioskodawcy dopuszczenia do udziału w sprawie na podstawie art.33 §2 ppsa.