Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Asesor WSA Cezary Koziński Protokolant: Asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu z urzędu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2007 r. z udziałem W. P. oraz Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł.-P. sprawy odtworzenia zaginionych akt Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi oznaczonych sygnaturą akt: I SA/Łd 298/00 postanawia: odtworzyć akta Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi w sprawie sygn. akt I SA/Łd 298/00 w części obejmującej orzeczenie kończące postępowanie w sprawie wraz z uzasadnieniem o treści następującej: "Sygnatura akt: I SA/Łd 298/00 Postanowienie Dnia 31 sierpnia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA T. Porczyńska, Sędziowie NSA: J. Antosik (spr.), J. Brolik po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2000 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. P. na decyzję Urzędu Skarbowego Ł.-P. z [...] Nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu różnicy podatku od towarów i usług postanawia: odrzucić skargę. /właściwe podpisy/ Uzasadnienie Urząd Skarbowy Ł.-P. "postanowieniem" z dnia [...] - powołując się na art. 216 i 217 Ordynacji podatkowej - przedłużył termin zwrotu różnicy podatku wykazanej przez spółkę cywilną A (M. M. i W. P.) w deklaracjach VAT za wrzesień, październik i listopad 1999 r. Zawiera ono pouczenie, że nie przysługuje na nie zażalenie. Następnie spółka cywilna złożyła do Izby Skarbowej w Ł. skargę na działalność Urzędu Skarbowego. Izba Skarbowa pismem z dnia 22 lutego 2000 r. poinformowała wspólników spółki, że zobowiązała Urząd Skarbowy "do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu jak najszybszego zakończenia postępowania w tej sprawie". Wymienione postanowienie Urzędu Skarbowego zostało zaskarżone do sądu administracyjnego przez W. P., który podniósł, że postanowienie to działając wstecz, wstrzymywało zwrot, nadwyżki VAT i mimo kilkukrotnych monitów nie wydano decyzji w wym. sprawie. Jednocześnie skarżący wniósł o potraktowanie wyjaśnienia Izby Skarbowej z dnia 22 lutego 2000 r. jako "odpowiedzi drugiej instancji". Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 21 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U nr 11, poz. 50 ze zm.) zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w ciągu 25 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika, a jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego sprawdzenia, urząd skarbowy może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia postępowania wyjaśniającego. Z kolei zgodnie z art. 216 Ordynacji podatkowej - na który to przepis powołał się Urząd Skarbowy w zaskarżonym "postanowieniu" - w toku postępowania organ podatkowy wydaje postanowienia, zaś postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania podatkowego, lecz nie rozstrzygają o istocie sprawy, chyba że przepisy Ordynacji stanowią inaczej. Jednakże sprawy przedłużenia terminu zwrotu różnicy podatku - będącego terminem materialnoprawnym - nie można uznać za kwestię wynikającą w toku postępowania podatkowego. Jest to odrębna sprawa, będąca przedmiotem odrębnego postępowania podatkowego, w której zgodnie z art. 207 Ordynacji podatkowej organ podatkowy powinien orzec w drodze decyzji, a nie postanowienia; por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2000 r., III SA 1/99. Przesądza o tym materialnoprawny charakter przepisu art. 21 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz okoliczność, że w momencie przedłużenia przez Urząd Skarbowy Ł.-P. terminu zwrotu różnicy podatku nie toczyło się żadne inne postępowanie podatkowe, w szczególności dotyczące określenia wysokości zwrotu różnicy podatku za podane miesiące. Co najwyżej Urząd ten mógł dokonywać czynności sprawdzających, o których jest mowa w dziale V Ordynacji podatkowej (art. 272 -280). jednakże przepisy zawarte w tym dziale nie przewidują możliwości przedłużania terminów materialnoprawnych, w tym i terminu zwrotu różnicy podatku od towarów i usług. Możliwość przedłużania tych terminów może wynikać wyłącznie z przepisów prawa materialnego, w tym wypadku z art. 21 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy zwrócić uwagę na podobieństwo tego przepisu do art. 48 § 1 pkt 1 i 3 Ordynacji podatkowej, przewidującego możliwość odraczania przez organ podatkowy terminów płatności podatków i innych terminów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżony akt - mimo biednego nazwania go postanowieniem - w gruncie rzeczy jest decyzją wydaną na podstawie art. 21 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, rozstrzygającą o istocie sprawy przedłużenia terminu zwrotu różnicy podatku. Zaś od decyzji przysługuje odwołanie (art. 127 i art. 220 Ordynacji podatkowej), a błędne pouczenie co do prawa odwołania nie może szkodzić stronie (art. 214 Ordynacji). Oznacza to, że Izba Skarbowa skierowaną do niej skargę z dnia 25 stycznia 2000 r. powinna potraktować jako odwołanie od decyzji Urzędu Skarbowego z dnia [...] i błędnie nazwanej postanowieniem. Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, czy pismo Izby Skarbowej z dnia 22 lutego 2000 r., stanowiące odpowiedź na skargę z dnia 25 stycznia 2000 r., może być uznane za decyzję organu odwoławczego. Jednakże pismo to ogranicza się do udzielenia wyjaśnień (nie zawiera rozstrzygnięcia), a więc nie może być uznane za decyzję. W tej sytuacji wobec niewyczerpania środka odwoławczego (art. 34 ust. 1 i ustawy z dnia 11 maja 1997 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz. U nr 74, poz. 368 ze zm.) skarga na decyzję Urzędu Skarbowego Ł.-P. z dnia [...] podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Ewentualne wniesienie skargi będzie możliwe na decyzję Izby Skarbowej wydaną po rozpatrzeniu odwołania na wymienioną decyzję Urzędu Skarbowego. /właściwe podpisy/"
Niniejsza sprawa dotyczy odtworzenia akt sprawy o sygn. I SA/Łd 298/00 ze skargi W. P. na decyzję Urzędu Skarbowego Ł.-P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu różnicy podatku od towarów i usług.
Postępowanie w sprawie wszczęte zostało postanowieniem z dnia 7 czerwca 2005 r., po uzyskaniu z Sądu Okręgowego w Łodzi informacji, iż przekazane do tego sądu akta sprawy I SA/Łd 298/00, zaginęły w styczniu 2001 r.
Wskazać należy, że z treści repertorium SA prowadzonego za rok 2000 wynika, iż postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi odrzucił skargę (k. 5). Kserokopię odpisu powyższego postanowienia wraz z uzasadnieniem (k. 19-20), potwierdzoną za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego Urzędu Skarbowego Ł.-P., załączono do akt sprawy zarządzeniem z dnia 12 września 2005 r. Treść kserokopii tego orzeczenia jest zbieżna z wpisem w repertorium.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Wskazać należy, że odtworzenie zniszczonych lub zaginionych akt sądowych następuje na podstawie przepisów art. 288 i nast. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - powoływanej dalej jako p.p.s.a. Do sytuacji, jaka ma miejsce w niniejszej sprawie zastosowanie ma przede wszystkim zdanie drugie ww. przepisu, zgodnie z którym w sprawie prawomocnie zakończonej odtworzeniu podlega orzeczenie kończące postępowanie w sprawie oraz ta część akt, która jest niezbędna do ustalenia jego treści i do wznowienia postępowania.
Sprawa o sygn. I SA/Łd 298/00 została prawomocnie zakończona postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2000 r. o odrzuceniu skargi. Orzeczenie to, ze względu na strukturę sądownictwa administracyjnego istniejącą w czasie jego wydania, było prawomocne już z chwilą wydania, co zresztą wynika wprost z treści art. 57 § 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. nr 74, poz. 368 ze zm.). Treść tego orzeczenia wraz z uzasadnieniem w całości zachowała się w aktach administracyjnych organu administracji i nie budzi wątpliwości. Ponadto znajduje potwierdzenie w treści zapisów w repertorium SA, prowadzonym przez sekretariat wydziału I sądu.
W tym stanie sprawy sąd na podstawie art. 297 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.