Wniosek w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: sędzia NSA Wiktor Jarzębowski po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2017 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku L. L. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi L. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł.) z dnia [...] r. nr [...] UNP: [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

Uzasadnienie strona 1/2

Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 136/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę L. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Pismem nadanym w dniu 14 lipca 2017 r., skarżący wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia ww. wyroku. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że nie zrozumiał treści pouczenia, jakie otrzymał w zawiadomieniu o terminie rozprawy. Wyjaśnił, że posiada wykształcenie podstawowe, zaś pouczenie było sformułowane w trudnym języku prawniczym. Dodatkowo podniósł, że o treści wyroku dowiedział się w dniu 7 lipca 2017 r., kiedy odebrał pismo z Urzędu Skarbowego w S. P. o zajęciu emerytury.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej: p.p.s.a., sąd na wniosek strony postanowi przywrócenie terminu, jeżeli bez swojej winy nie dokonała ona w terminie czynności w postępowaniu sądowym.

Przesłanki przywrócenia terminu, które muszą być spełnione, aby wniosek mógł zostać rozpatrzony pozytywnie, określają art. 86 § 2 i art. 87 § 1, § 2 i § 4 p.p.s.a. Są to:

a) wniesienie wniosku o przywrócenie terminu w okresie 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu;

b) uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy strony w uchybieniu terminu;

c) powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego;

d) równoczesne ze złożeniem wniosku dokonanie czynności, której strona nie dokonała w terminie.

Z regulacji tych wynika ponadto, że w stosunku do strony ubiegającej się o przywrócenie terminu powinny być spełnione wszystkie przesłanki w sposób kumulatywny, a zatem niespełnienie choćby jednej z nich, wyklucza możliwość przywrócenia terminu.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie niewątpliwie skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu w terminie 7 dni od ustania przyczyny jego uchybienia, uchybienie powoduje dla strony ujemne skutki, jak również wraz z wnioskiem została dokonana czynność, której strona nie dokonała w terminie.

Dokonując zaś oceny ziszczenia się przesłanki braku winy Sąd przyjął obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. Brak winy w uchybieniu terminu można bowiem przyjąć tylko wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody przy użyciu największego nawet wysiłku (por. postanowienie NSA z dnia 12 grudnia 2001 r., sygn. akt II SA/Wr 1744/00, niepubl.) i że nie można za winę poczytać niedopełnienie jakiegoś nadzwyczajnego wysiłku, np. zagrażającego jej zdrowiu lub życiu, albo narażającego ją na poważne straty (E. Iserzon, J. Starościak, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, wyd. IV Warszawa 1970, s. 136). Przykładem tego można wskazać okoliczności faktyczne takie jak przerwa w komunikacji, powódź, pożar, nagła choroba nie pozwalająca na wyręczenie się inną osobą, które mogą stanowić o niezawinionym uchybieniu terminu.

Strona 1/2