16 marca 2010 r. P O S T A N O W I E N I E Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Barbara Rennert po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Q Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi Q Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
Wraz ze skargą na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych skarżąca Spółka wniosła o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w zakresie obowiązku uiszczenia wpisu od skargi. Wykazując zasadność wniosku skarżąca podniosła, że nie ma żadnych środków finansowych na pokrycie wpisu od skargi w niniejszej sprawie, nie ma również żadnych nieruchomości, czy majątku ruchomego podlegających spieniężeniu, co umożliwiłoby uiszczenie należnych kosztów sądowych. Skarżąca podała też, że "w związku z ogólną recesją gospodarczą" została zmuszona do znacznej redukcji zatrudnienia (do 4 pracowników przy 21 zatrudnionych w marcu 2008 r.).
Ponadto w oświadczeniu o majątku i dochodach wskazała, że kapitał zakładowy Spółki wynosi 554.165,50 zł, a wartość środków trwałych 9.389,80 zł.
Według bilansu za ostatni rok obrotowy Spółka miała stratę wynoszącą 702.985,37 zł. Do wniosku zostały dołączone odpisy rocznych zeznań w podatku dochodowym od osób prawnych CIT-8 za 2007 r. i 2008 r. oraz deklaracji CIT-2 za okres od stycznia do września 2009 r. Dokumenty potwierdzały wykazywanie w wymienionych okresach straty z prowadzonej działalności gospodarczej. Za trzy kwartały 2009 r. wykazana strata wynosiła 37.620,13 zł. W trybie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skarżąca została wezwana do przedłożenia dodatkowych dokumentów (deklaracji VAT i w podatku akcyzowym oraz aktualnych wyciągów bankowych), jak też złożenia oświadczenia w przedmiocie leasingu. Z przedstawionych deklaracji miesięcznych dla podatku od towarów i usług od czerwca do listopada 2009 r. wynikało, że Spółka w każdym z tych okresów rozliczeniowych deklarowała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym i w każdym miesiącu wartość nabywanych towarów i usług przewyższała wartość podlegającej opodatkowaniu sprzedaży. Z przedstawionego wyciągu z rachunku bankowego wynikało zerowe saldo na tym rachunku, jak też zostało potwierdzone prowadzenie egzekucji z rachunku bankowego.
Po rozpoznaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy postanowieniem z dnia 9 lutego 2010 r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy. W uzasadnieniu podał, że oceniając wniosek skarżącej przy uwzględnieniu wartości dochodów, w równej mierze kierował się ustaleniami dotyczącymi faktycznych zdolności pozyskania przez osobę prawną kwot niezbędnych do prowadzenia postępowania sądowoadministracyjnego. Na tej podstawie należało uznać, że skarżąca nie wykazała przesłanek zwolnienia od wpisu od skargi. Z przedstawionych przez skarżącą dokumentów wynika bowiem , że Spółka znajduje się w trudnym położeniu finansowym - nie posiada środków na rachunku bankowym i nie wykazuje dochodu. Mając jednak na uwadze przedstawione przez Spółkę odpisy deklaracji VAT-7, z których wynikało, że pomimo ograniczenia działalności gospodarczej skarżąca ponosi wydatki przekraczające wartość przychodów i zasobów finansowych, uznano, że ma ona możliwości finansowania swoich wydatków. W tym kontekście zostało też wskazane, że należny wpis od skargi w tej sprawie wynosić będzie jedynie 100 zł, co zważywszy na wysokość regularnych bieżących wydatków Spółki, zostało ocenione jako sytuacja, gdy poniesienie wpisu nie przekracza zdolności płatniczych skarżącej. Uwzględniono przy tym, że aktualnie ze skarg Spółki toczy się łącznie kilkadziesiąt postępowań i w sprawach, w których wartość przedmiotu zaskarżenia była znaczna zwolniono skarżącą od wpisu w istotnej części, określając jej powinność z tego tytułu tylko w kwocie 250 zł.(np. sprawa I SA/Go 609/09).