Decyzja organu nadzoru w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu I instancji - jest decyzją wydaną w I instancji i na ogólnych zasadach służy od niej odwołanie.
Zaskarżona decyzja orzekała o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 22 grudnia 1997 r., którą z kolei odmówiono w postępowaniu wznowieniowym uchylenia decyzji ostatecznej tego samego Urzędu z dnia 27 czerwca 1996 r.
Decyzja Izby Skarbowej została wydana w odpowiedzi na wniosek podatniczki oparty o podstawę z art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.
Decyzja ta zawierała wzmiankę, że "jest ostateczna w administracyjnym toku instancji" i w ślad za tym zawierała pouczenie o trybie i terminie wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Pouczenie to było błędne, bowiem mimo zmiany z dniem 1 stycznia 1998 r. stanu prawnego - zastąpienia w postępowaniu podatkowym przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego przepisami procesowymi ustawu z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - za obowiązujący nadal uznać trzeba pogląd z uchwały pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1984 r. III AZP 8/83 /OSNCP 1985 z. 10 poz. 143/, a mianowicie, że decyzja organu nadzoru w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu I instancji - jest decyzją wydaną w I instancji i na ogólnych zasadach służy od niej odwołanie. W tym przypadku organem odwoławczym będzie Minister Finansów.
To, co dotąd wskazano stanowi podstawę do orzeczenia o odrzuceniu skargi /art. 27 ust. 2 w zw. z art. 34 ust. 1 i 2 ustawy o NSA/. Dodać jeszcze tylko trzeba, że zgodnie z art. 214 par. 3 Ordynacji błędne pouczenie w decyzji co do prawa odwołania nie może szkodzić stronie.