Sprawa ze skargi na decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 rok
Sentencja

Dnia 20 marca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Stępień po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2020 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.P. na decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia 27 września 2019 roku, nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 rok postanawia 1. umorzyć postępowanie, 2. zasądzić od Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego na rzecz R.P. kwotę 15.467 zł (piętnaście tysięcy czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2019 r. Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego utrzymał w mocy decyzję tego organu z dnia 25 października 2018 r. w sprawie określenia R.P. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok.

Na powyższą decyzję R.P. reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o jej uchylenie.

Decyzją z dnia 25 listopada 2019 r. Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego działając na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325) - dalej w skrócie p.p.s.a. uwzględnił zarzuty skargi i uchylił zaskarżoną decyzję oraz orzekł o umorzeniu postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsk zważył co następuje:

Zgodnie z art. 161 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę (pkt 1), a także wtedy gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe (pkt 3).

Z bezprzedmiotowością postępowania sądowoadministracyjnego "z innych przyczyn" w rozumieniu powyższego przepisu mamy do czynienia, kiedy w toku tego postępowania, a przed wydaniem wyroku przestanie istnieć przedmiot zaskarżenia. Taka sytuacja istnieje w szczególności wówczas, gdy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) zostanie pozbawiony bytu prawnego w nadzwyczajnym wewnątrzadministracyjnym postępowaniu kontrolnym (np. w wyniku stwierdzenia jej nieważności) lub w rezultacie skorzystania przez organ z uprawnień autokontrolnych przewidzianych w art. 54 § 3 p.p.s.a. (zob. T. Woś, H. Knysiak-Molczyk., M. Romańska: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Warszawa 2005 r., s. 495). Powyższy przepis przewiduje, że organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa.

Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego skorzystał z przysługującego mu uprawnienia autokontrolnego i decyzją z dnia 25 listopada 2019 r. uchylił w całości zaskarżoną decyzję tego organu z dnia 27 września 2019 r., będącą przedmiotem skargi.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 54 § 3 p.p.s.a., umorzył postępowanie.

O zwrocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 201 § 1 p.p.s.a. oraz art. 205 § 2 p.p.s.a. Na koszty te składają się uiszczony wpis w wysokości 4.650 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 10.800 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit a w zw. z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) - zwanego dalej Rozporządzeniem oraz kwota 17 zł uiszczona tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

Jednocześnie Sąd podkreśla, że brak było podstaw do podwyższenia wynagrodzenia pełnomocnika o kwotę podatku VAT. Przepisy wskazywanego Rozporządzenia nie przewidują bowiem możliwości podwyższania wysokości zasądzonych kosztów o podatek od towarów i usług, a jak wynika z art. 205 § 2 p.p.s.a. do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach, czyli w niniejszej sprawie w przepisach przywoływanego wcześniej Rozporządzenia.

Na marginesie Sąd wskazuje, że dopuszczalność podwyższenia wynagrodzenia należnego adwokatowi o podatek VAT przewidziana została w przepisie § 4 ust. 3 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18). Niemniej jednak ten akt prawny nie znajdował zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Rozporządzenie to określa bowiem szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, a zatem wówczas, gdy pełnomocnikowi przyznawane jest wynagrodzenie w oparciu o przepis art. 250 § 1 p.p.s.a.

Strona 1/1