Wniosek w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych
Sentencja

Dnia 26 maja 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marek Kraus po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. G. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi K. G., J. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 28 sierpnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

Uzasadnienie strona 1/3

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę K. G. i J. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 28 sierpnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych

Pismem z dnia 20 lutego 2015 r. J. G. - dalej jako "Skarżący" wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2015 r.

W uzasadnieniu Skarżący wskazał, że w okresie od 14 listopada 2014 r. do 13 lutego 2015 r. korzystał ze zwolnienia lekarskiego i zabiegów rehabilitacyjnych, dlatego nie mógł stawić się na rozprawie. Skarżący stwierdził, że pozostawał w przeświadczeniu, że uzasadnienie wyroku zostanie mu doręczone. Dopiero w dniu 20 lutego 2015 r. dowiedział się telefonicznie o treści wydanego wyroku.

Do wniosku Skarżący dołączył kopie zwolnień lekarskich oraz kopię skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne.

W odpowiedzi na wezwania Sądu do usunięcia braków formalnych wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, Skarżący w terminie nadesłał odpis wniosku z dnia 20 lutego 2015 r., złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku oraz uiścił opłatę kancelaryjną od wniosku o sporządzenia uzasadnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Wniosek o przywrócenie terminu nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 141 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", w sprawach, w których skargę oddalono, uzasadnienie wyroku sporządza się na wniosek strony zgłoszony w terminie siedmiu dni od dnia ogłoszenia wyroku albo doręczenia odpisu sentencji wyroku.

Jak wynika z akt sprawy wyrok oddalający skargę został ogłoszony w dniu 13 stycznia 2015 r. Termin do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, biorąc pod uwagę powołany przepis art. 141 § 2 p.p.s.a., upłynął więc w dniu 20 stycznia 2015 r.

Stosownie do art. 86 i art. 87 p.p.s.a. uchybiony termin można przywrócić, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu, wniosek taki zostanie wniesiony w terminie 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, równocześnie ze złożeniem wniosku strona dokona czynności, dla której określony był termin, we wniosku uprawdopodobnione zostaną okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu, powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego.

Dla przywrócenia terminu konieczne jest, aby wskazane przesłanki były spełnione łącznie, w przeciwnym razie następuje odmowa przywrócenia terminu, bądź też, w przypadku wniosku spóźnionego lub z mocy ustawy niedopuszczalnego, odrzucenie.

Przywrócenie terminu następuje jedynie, gdy strona uprawdopodobni, że nie dokonała czynności bez własnej winy. Natomiast zgodnie z ugruntowanym w tym zakresie orzecznictwem, o braku winy można mówić wyłącznie wtedy, gdy dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody, której strona nie mogła przezwyciężyć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku, a więc jeżeli dochowała ona należytej staranności (por. postanowienie NSA z dnia 2 października 2002 roku, V SA 793/03, Mon. Praw. 2002, nr 23, s. 1059, wyrok NSA z dnia 11 lutego 2003 roku, II SA 4162/01, Mon. Praw. 2003, nr 8, s. 340).

Strona 1/3