Z powołanych regulacji jednoznacznie wynika, iż w niniejszej sprawie za dokonaną czynność przysługuje pełnomocnikowi wynagrodzenie w wysokości 50% a nie 75% opłaty określonej w § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a) w związku z § 8 pkt 7 rozporządzenia, gdyż prowadził on sprawę w pierwszej instancji. Wyjaśnić należy, iż wynagrodzenie w kwocie stanowiącej 75% ww. opłaty, tj. 5.400 zł przysługiwałoby pełnomocnikowi gdyby nie prowadził on sprawy w pierwszej instancji, co wynika wprost z § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia.
Mając na uwadze powyższe, za postępowanie w drugiej instancji, należało przyznać pełnomocnikowi wynagrodzenie w wysokości 4.428 zł brutto. Kwotę tę - jak już wskazano - stanowi 50% opłaty, tj. 3.600 zł oraz podatek od towarów i usług w obowiązującej stawce 23%, tj. 828 zł, o czym na podstawie art. 250 § 1 w związku z art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a. orzeczono w punkcie 1 sentencji postanowienia.
Referendarz sądowy za nieuzasadniony uznał wniosek pełnomocnika o zasądzenie wynagrodzenia w kwocie wyższej z uwagi na wartość przedmiotu sprawy, nakład jego pracy oraz wskazanie i wyjaśnienie okoliczności faktycznych oraz zagadnień prawnych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
W ocenie referendarza sądowego wartość przedmiotu sprawy sama w sobie nie przesądza o konieczności podwyższenia wynagrodzenia. W postępowaniach przed sądami administracyjnymi nie zawsze bowiem wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi o stopniu złożoności i zawiłości sprawy. Przykładem mogą być sprawy, których przedmiotem są zobowiązania określane przez organy w podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze znacznym dochodem uzyskanym ze sprzedaży nieruchomości i jednoczesnym niezłożeniem oświadczenia o jego wydatkowaniu na własne potrzeby mieszkaniowe, czy też zaniechaniu jego wydatkowania na ten cel. Również nie każdą sprawę, której przedmiotem jest zobowiązanie w podatku od towarów i usług w związku z uczestnictwem w procederze tzw. pustych faktur cechuje zawiłość czy znaczny stopień złożoności mimo, iż wartość przedmiotu sporu jest znaczna. Warto przy tym nadmienić, że w sprawach, których przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna ustawodawca określając wysokość opłat za pomoc prawną udzieloną przez pełnomocnika z urzędu wziął pod uwagę tę wartość. Opłaty te są bowiem wyższe im wyższa jest wartość przedmiotu sprawy.
W związku z powyższym, zdaniem referendarza sądowego, przy ocenie zasadności wniosku o przyznanie pełnomocnikowi wynagrodzenia w wysokości wyższej wartość przedmiotu sprawy należy rozpatrywać z uwzględnieniem pozostałych okoliczności, o których mowa w § 4 ust. 2 rozporządzenia. Te zaś nie miały miejsca w rozpoznawanej sprawie, co potwierdza treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w sprawie. Z jego uzasadnienia wynika, iż istota zarzutów sformułowanych przez pełnomocnika w skardze kasacyjnej sprowadzała się do kwestii charakteru terminu określonego w art. 47 ust. 2 rozporządzenia nr 1974/2006 (str. 8). NSA przesądził, iż termin ten ma charakter materialnoprawny a nie - jak wywodził pełnomocnik - instrukcyjny. Wobec takiej oceny sądu drugiej instancji trudno przyjąć, aby nakład pracy pełnomocnika, czy też jego wkład w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych oraz zagadnień prawnych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wykraczał poza granice zwykłej staranności.
Zauważyć także należy, iż NSA wskazał, że pełnomocnik stawiając zarzut błędnej wykładni ww. przepisu nie przedstawił jakiegokolwiek uzasadnienia (str. 11).
Z tych względów referendarz sądowy orzekł jak w punkcie 2 sentencji postanowienia.