Orzeczenia wydawane w postępowaniu przed zespołami do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności są decyzjami w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.
Każde orzeczenie zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności niezależnie od tego, czy rozstrzyga sprawę co do jej istoty, czy też jedynie kończy postępowanie w sprawie, podlega zaskarżeniu do sądu powszechnego w drodze odwołania.
Naczelny Sąd Administracyjny na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Jacka K. na decyzję Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w W. z dnia 17 września 1999 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania o ustalenie stopnia niepełnosprawności postanawia - odrzucić skargę.
Przewodniczący Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności przy Wojewodzie M. decyzją z 17 września 1999 r., (...) utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w R. z 8 kwietnia 1999 r., (...) umarzającą postępowanie w przedmiocie ustalenia stopnia niepełnosprawności Jacka K., uzasadniając to brakiem uzupełnienia zapisu o pogorszeniu stanu zdrowia oraz nie podaniem nowego adresu, co uniemożliwiło doręczanie stronie wysyłanej korespondencji. Organ odwoławczy dodał, że strona zgodnie z art. 41 par. 1 Kpa, strona ma obowiązek powiadomić organ administracyjny o każdej zmianie swego adresu. Skoro Jacek K. nie dopełnił powyższego obowiązku, to należało przyjąć, ze doręczenie pod dotychczasowym adresem miało skutek prawny.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję z 17 września 1999 r., (...) Jacek K. wnosi o zmianę zaskarżonej decyzji Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności. Stwierdza, że dopełnił wszystkich czynności, aby doprowadzić do badania przez Komisję Lekarską. Powiatowy Zespół wiedział o osadzeniu go w Zakładzie Karnym w Ż., a więc przyczyna nie doręczania mu korespondencji tkwi po stronie organów administracji.
W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności przy Wojewodzie M. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Podkreślono w niej, że zarzuty merytoryczne podniesione w skardze nie wniosły żadnych nowych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na zajęte stanowisko w sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy stwierdzić, że w orzecznictwie NSA przyjęto wyrażony w literaturze pogląd, iż treść a nie nazwa przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną por. np. wyrok z dnia 22 września 1981 r., SA 791/81 i postanowienie z dnia 20 listopada 1981 r., II SA 848/81, /ONSA 1981 Nr 2 poz. 91 i 118/. Przy czym orzecznictwo to jest zgodne, że pod pojęciem decyzji należy rozumieć władcze i jednostronne rozstrzygnięcie organu administrującego, wydane na podstawie przepisu powszechnie obowiązującego, o prawach lub obowiązkach imiennie oznaczonego adresata w konkretnie wskazanej sprawie zewnętrznej. Ze sprawą zewnętrzną mamy do czynienia wówczas, gdy między organem administracji publicznej a adresatem rozstrzygnięcia nie występuje ani zależność organizacyjna, ani też podległość służbowa. To ustalenie terminologiczne jest istotne chociażby z tego względu, że w przepisach prawa materialnego upoważnienie organu do działania w formie decyzji administracyjnej może się kryć pod różnymi nazwami, takimi jak np. zezwolenie, zgoda, koncesja, pozwolenie, uprawnienie, zakaz, nakaz, rozkaz, zarządzenie, orzeczenie czy nawet zaświadczenie. Można powiedzieć, że terminem "decyzja" określa się Kpa indywidualne akty administracyjne rozstrzygające sprawę co do jej istoty w całości lub w części albo w inny sposób kończące sprawę w danej instancji. Natomiast procesowa nazwa "postanowienie" odnosi się do indywidualnych aktów administracyjnych dotyczących poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, lecz nie rozstrzygających o istocie sprawy, chyba że przepisy Kpa stanowią inaczej /art. 123 par. 2/.