Kwestia właściwości organu podejmującego decyzję w pierwszej instancji jest oceniana nie w oparciu o przepisy dotyczące ustroju organów administracji publicznej lecz o przepisy określające właściwość organów do podejmowania decyzji w sprawach tego rodzaju.
Kierownik Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego W. Ś. orzekł o sprzedaży na rzecz Barbary L. lokalu mieszkalnego oraz oddaniu w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu, na którym położony jest budynek. Decyzja ta stała się ostateczną.
Prezydent Miasta W. zawiadomił strony o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa. Następnie swoją decyzją stwierdził z urzędu nieważność wymienionej wyżej decyzji organu stopnia podstawowego powołując się na przepis art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. W uzasadnieniu podano, że Barbara L. pozostawała w dniu 12 stycznia 1990 r. w związku małżeńskim, a zatem decyzja o sprzedaży lokalu, która dotyczyła tylko Barbary L., pozostawała w sprzeczności z par. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży nieruchomości państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz zarządzania sprzedanymi nieruchomościami /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 75/. W wyniku odwołania od tej decyzji, wniesionego przez Barbarę L., Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa W. uchyliło powyższą decyzję Prezydenta Miasta W. i umorzyło postępowanie pierwszej instancji. Kolegium uznało, że nie zachodziły przesłanki do stwierdzenia nieważności, gdyż powołany w par. 4 ust. 3 rozporządzenia nie miał umocowania w ustawie o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, co spowodowało, że został on uchylony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. /Dz.U. nr 72 poz. 311/. Na decyzję Kolegium Odwoławczego, skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Burmistrz Dzielnicy W. Ś. domagając się jej uchylenia. W skardze zarzucono, że kwestionowana decyzja jest niezgodna z przepisami par. 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 16 września 1985 r., art. 156 par. 1 pkt 2 i art. 156 par. 2 Kpa, a także art. 105 Kpa. W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej odrzucenie, jako złożonej przez podmiot do tego nieuprawniony /art. 197 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek zawarty w odpowiedzi na skargę wymagał rozważenia w pierwszej kolejności, gdyż od jego rozstrzygnięcia zależne było czy kwestionowana w niej decyzja może być przedmiotem oceny sądu w tym postępowaniu. Podniesiony brak legitymacji Burmistrza Dzielnicy W. Ś. do wniesienia skargi należało rozważyć w świetle art. 197 Kpa, przy wzięciu pod uwagę utrwalonego w tej kwestii orzecznictwa sądu administracyjnego oraz Sądu Najwyższego. Stosownie do powołanego art. 197 Kpa podmiotami legitymowanymi do wniesienia skargi w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej są: strona, organizacja społeczna, która brała udział w postępowaniu administracyjnym oraz prokurator. Na tle tego przepisu w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 1990 r. /SA/Wr 990/90 - ONSA 1990 Nr 4 poz. 7/ sformułowana została teza, że "bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzję wydaje wójt gminy. Ani gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnieni do zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego /art. 197 Kpa/". Adekwatności cytowanej tezy do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy nie zmienia okoliczność, iż decyzję o sprzedaży lokalu i ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego do gruntu na rzecz Barbary L. podjął Kierownik Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego, a nie Burmistrz Dzielnicy.