Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Wa 1758/18 o odrzuceniu zażalenia w sprawie ze skargi M. P. na uchwałę Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] września 2017 roku nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności uchwał odmawiających udostępnienia informacji publicznej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 20 maja 2019 r. odrzucił zażalenie M. P. na postanowienie tego Sądu z dnia 21 stycznia 2019 r. o odrzuceniu skargi ww. na uchwałę Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] września 2017 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności uchwał odmawiających udostępnienia informacji publicznej.
W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd I instancji wskazał, że odpis postanowienia z dnia 21 stycznia 2019 r. doręczono skarżącemu 11 lutego 2019 r. W dniu 18 lutego 2019 r. o godzinie 21:29 skarżący wysłał do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie maila zawierającego wersję elektroniczną zażalenia na powyższe postanowienie. Zdaniem Sądu I instancji, w takim przypadku najwcześniejszą datą, w której pismo nadane drogą elektroniczną może być uznane za wniesione do sądu, jest data jego wydrukowania. Uwzględniając, że zażalenie zostało wysłane pocztą elektroniczną 18 lutego 2019 r. o godzinie 21:29, Sąd I instancji przyjął, że ze względu na możliwość jego wydrukowania następnego dnia, tj. 19 lutego 2019 r. o godzinie 8:27, zażalenie wpłynęło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 19 lutego 2019 r. z uchybieniem siedmiodniowego terminu określonego w art. 194 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm., dalej: P.p.s.a.), a zatem podlega odrzuceniu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł skarżący.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska wyrażonego przez Sąd I instancji, zgodnie z którym na gruncie obowiązujących w dniu wnoszenia przedmiotowego zażalenia przepisów prawa, pismo nadane drogą elektroniczną należy uznać za wniesione w dacie jego wydruku przez pracownika sądu.
Należy uwzględnić, że w dacie wnoszenia zażalenia na postanowienie z dnia 21 stycznia 2019 r. nie obowiązywały przepisy prawa, które regulowałyby kwestię wnoszenia do sądu administracyjnego pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Dlatego w okolicznościach faktycznych i prawnych niniejszej sprawy aktualność zachowuje zasada prawna wynikająca z przywołanej przez Sąd I instancji uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt I OPS 10/13, zgodnie z którą z uwagi na treść art. 46 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - nie jest dopuszczalne wniesienie do sądu pisma opatrzonego bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2013 r., poz. 262), w tym także za pośrednictwem organu administracji publicznej, za pomocą środków komunikacji elektronicznej. W uchwale tej potwierdzono faktyczną możliwość złożenia skargi za pomocą środków komunikacji elektronicznej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się jednolicie, że pismo takie - po jego wydrukowaniu - jest dotknięte brakiem formalnym, który może być uzupełniony przez autora pisma poprzez złożenie własnoręcznego podpisu na jego wydruku (przykładowo postanowienia NSA: z dnia 18 grudnia 2013 r., I OZ 1188-1191/13, z dnia 22 października 2013 r., II OZ 890/13, z dnia 17 października 2013 r., I OSK 2391/13, z dnia 1 sierpnia 2013 r., II OZ 327/13, z dnia 22 sierpnia 2012 r., II OPP 11/12, z dnia 3 sierpnia 2012 r., II OZ 657/12, z dnia 25 lipca 2012 r., I OSK 1640/12, z dnia 19 czerwca 2012 r., I OSK 1366/12, z dnia 13 kwietnia 2012 r., I OZ 228-229/12, z dnia 21 grudnia 2011 r., II FZ 447/11, z dnia 17 marca 2011 r., I OSK 380/11, z dnia 10 września 2008 r., I OZ 673/08, z dnia 4 lipca 2008 r., I OPP 25/08). Podobne stanowisko - na gruncie przepisów kodeksu postępowania cywilnego - wyraził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 9/12 (OSNC 2012, nr 11, poz. 128), stwierdzając, że wydruk niedopuszczalnego środka odwoławczego wniesionego drogą elektroniczną może być potraktowany jako środek odwoławczy niewniesiony tą drogą, jeżeli usunięty zostanie brak podpisu (art. 130 § 1 w związku z art. 126 § 1 pkt 4 k.p.c.) oraz w postanowieniu z dnia 19 czerwca 2013 r., I CZ 59/13 (Lex nr 1360186).