Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wa 78/14 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi J. J. na bezczynność Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w W. w przedmiocie przekazania skargi oraz wniosku o wymierzenie grzywny postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wa 78/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił J. J. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.). W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że prawomocnym postanowieniem z 16 czerwca 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wa 78/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę J. J. na bezczynność Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w W. w przedmiocie przekazania skargi oraz wniosku o wymierzenie grzywny.
W dniu 27 lutego 2016 r., na obowiązującym formularzu PPF, skarżący złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego. We wniosku zadeklarował, że chce złożyć skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia sądowego.
Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2016 r. Referendarz sądowy odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, a odpis tego postanowienia doręczono skarżącemu w dniu 16 maja 2016 r.
W ustawowym terminie skarżący wniósł sprzeciw od tego postanowienia podnosząc, że Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w G. odmówił mu przyznania zasiłku celowego m.in na koszt opłacenia wydatków związanych z prowadzeniem postępowań sądowych na kwotę 1500 zł, opału, zakupu żywności, czy zakupu leków. Skarżący podał, że z tego powodu zmuszony został do skorzystania z pomocy życzliwych osób. Skarżący podał również, że jest osobą schorowaną, wymagającą stałego przyjmowania leków. Podkreślił także, że nie złożył wniosku o wydanie nowego orzeczenia o niepełnosprawności, ponieważ nie ma na ten cel środków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że w nadesłanym formularzu PPF skarżący wskazał, że nie posiada żadnych oszczędności ani wartościowych rzeczy, nie osiąga dochodów.
Referendarz sądowy zarządzeniem z dnia 7 marca 2016 r. wezwał skarżącego do nadesłania oświadczenia m.in. w sprawie źródeł dochodu, oświadczenia, czy jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna, czy otrzymuje zasiłek lub świadczenie rentowe, czy jest osobą zdolną do pracy (w przypadku braku zdolności do nadesłania stosownych dokumentów).
Skarżący w odpowiedzi na to wezwanie oświadczył, że nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, nie otrzymuje świadczenia rentowego, cierpi na chorobę zawodową "zespół wibracyjny".
Skarżący nie przedłożył żadnej dokumentacji, która potwierdzałaby jego stan zdrowia. Przyznał, że komisja lekarska odmówiła mu przyznania świadczenia rentowego. Skarżący nie wyjaśnił jednak z czego się utrzymuje - w sytuacji gdy nie osiąga żadnego dochodu ani nie posiada żadnego majątku. W ocenie Sądu brak powyższych danych powoduje, że nie można stwierdzić, czy znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Z uzasadnienia nadesłanej przez skarżącego decyzji z dnia [...] stycznia 2011 r., o odmowie przyznania prawa do zasiłku celowego wynika, że skarżący legitymował się w przeszłości zaświadczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jednak obecnie nie posiada ustalonego stopnia niepełnosprawności, co nie upoważnia do pobierania świadczeń z pomocy społecznej - a pozwala na podjęcie pracy zawodowej. Nie pracuje jednak zawodowo i nie rejestruje się w powiatowym urzędzie pracy.