Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia małoletniego K. S. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego S. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2017 roku sygn. akt II SA/Wa 361/16 odmawiające przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej małoletniego K. S. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2016 roku sygn. akt II SA/Wa 361/16 w sprawie ze skargi małoletniego K. S. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego S. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2016 roku nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 7 marca 2017 roku sygn. akt II SA/Wa 361/16 wydanym na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) odmówił małoletniemu K. S. reprezentowanemu przez przedstawiciela ustawowego S. S. przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych jego skargi kasacyjnej od wyroku z dnia 23 września 2016 roku w sprawie z jego skargi na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2016 roku w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku.
W uzasadnieniu wskazano, że w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącego kasacyjnie złożył pismo z dnia 30 listopada 2016 roku zawierające oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy. Ponieważ do pisma nie dołączono jego odpisu dla strony przeciwnej, Przewodniczący Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarządzeniem z dnia 5 grudnia 2016 roku wezwał pełnomocnika skarżącego kasacyjnie, by w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, złożył ten odpis. Z uwagi na niedoręczenie w terminie wspomnianego odpisu, zarządzeniem z dnia 3 lutego 2017 roku pozostawiono wyżej wymienione pismo z dnia 30 listopada 2016 roku bez rozpoznania. W dniu 14 lutego 2017 roku pełnomocnik skarżącego kasacyjnie wniósł zażalenie na to zarządzenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do przedłożenia przedmiotowego odpisu. Sąd I instancji uznał, że okoliczności wskazane przez pełnomocnika skarżącego kasacyjnie nie uprawdopodobniają przesłanki braku winy w uchybieniu terminu zawartej w art. 87 § 2 p.p.s.a. W ocenie Sądu I instancji podana przyczyna - czyli odmienne stanowisko co do obowiązku złożenia oświadczenia w przedmiocie zrzeczenia się rozprawy wraz z odpowiednią ilością odpisów, stanowi w rzeczywistości polemikę z treścią zarządzenia wzywającego do uzupełnienia tego braku formalnego, natomiast nie uprawdopodabnia braku winy w uchybieniu terminu. Niewykonanie zarządzenia Sądu tylko z uwagi na odmienne stanowisko strony co do nałożonego na nią obowiązku nie oznacza bowiem zachowania najwyższej staranności w dochowaniu terminu, jest raczej wynikiem świadomego działania pełnomocnika, który, znając konsekwencje niewykonania zarządzenia z dnia 5 grudnia 2016 roku, nie podjął żadnych działań w celu uniknięcia tych negatywnych dla skarżącego kasacyjnie konsekwencji.
Zażalenie na to postanowienie wywiódł skarżący kasacyjnie, zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 87 § 2 p.p.s.a. W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że niemożliwość uzupełnienia braku formalnego skargi w postaci złożenia odpisu oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy w zakreślonym terminie, wywołana była otrzymaniem wezwania w okresie świątecznym - tj. w dniu 2 stycznia 2017 roku oraz problemami zdrowotnymi (tzw. kolki) najmłodszego dziecka pełnomocnika wnoszącego zażalenie - r. pr. A. O. - J. O.