Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2017 r. zażalenia J.L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2016 r. sygn. akt IV SO/Wa 39/16 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi J.L. na pismo Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpoznania postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił J.L. przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Sąd wskazał, że skarga złożona w niniejszej sprawie jest oczywiście bezzasadna i podlega odrzuceniu z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej, w związku z czym skarżącemu prawo pomocy nie przysługuje.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł J.L., podnosząc, że Sąd pierwszej instancji powinien go wezwać do uzupełnienia wszelkich braków, zanim rozstrzygnie w przedmiocie zasadności skargi oraz wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zakres kognicji sądu administracyjnego określa art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), "p.p.s.a", zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę nad działalnością administracji publicznej w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę, co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty jednostek samorządu terytorialnego i ich związków inne niż określone w pkt. 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Nadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3).
Stosownie do treści art. 247 p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Jak słusznie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny, o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona.
W sprawie J.L. wniósł skargę na pismo Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpoznania, na które to działanie organu nie przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, natomiast przysługuje skarga na bezczynność organu, stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. (por. uchwałę NSA z 3 września 2013 r., sygn. akt I OPS 2/13).
Wniesiona skarga jest zatem oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 247 p.p.s.a., stąd wniosek o przyznanie prawa pomocy nie mógł zostać uwzględniony.
Z powyższych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., oddalił zażalenie.