Zażalenie na postanowienie WSA w Łodzi w sprawie ze skargi L.T. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji [...] nr [...] w przedmiocie określenia zdolności do służby w Policji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia L.T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Łd 1104/12 o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi L.T. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji [...] z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zdolności do służby w Policji postanawia oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Lekarska
Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 11 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Łd 1104/12 odrzucił skargę L.T. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji [...] z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zdolności do służby w Policji, z uwagi na upływ terminu do jej wniesienia.

W dniu 5 lutego 2013 r. L.T. zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na ww. orzeczenie. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż uchybił terminowi do wniesienia skargi nie ze swojej winy, bowiem zaskarżone orzeczenie nie zawierało pouczenia o możliwości jego zaskarżenia do sądu administracyjnego.

Zarządzeniem z dnia 18 marca 2013 r. L.T. został wezwany do udzielenia informacji, czy w związku z upływem prawie dwóch lat pomiędzy wydaniem orzeczenia z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] a złożeniem przez niego skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, w sprawie zachodzi przypadek, który można uznać za wyjątkowy w rozumieniu przepisu art. 87 § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej w skrócie P.p.s.a.) oraz wyjaśnienia, kiedy i w jakich okolicznościach powziął wiadomość o możliwości zaskarżenia ww. orzeczenia do Sądu.

W piśmie z dnia 27 marca 2013 r. L.T. wskazał, że zaskarżone orzeczenie nie zawierało pouczenia o możliwości jego zaskarżenia, co spowodowało ujemne dla niego skutki prawne, zaś o fakcie, że przysługuje na nie skarga do Sądu dowiedział się dopiero z chwilą doręczenia mu postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 stycznia 2013 r. w przedmiocie odrzucenia jego skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Łd 1104/12 odrzucił wniosek L.T. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu wskazał, iż wymogi warunkujące dopuszczalność wniosku o przywrócenie terminu określono w art. 86 i art. 87 P.p.s.a. Zgodnie z tymi przepisami, przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej może nastąpić w sytuacji, gdy strona nie dokonała tej czynności w terminie bez swojej winy. Zarazem jednak, w myśl art. 87 § 5 P.p.s.a., po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w przypadkach wyjątkowych. Z zestawienia wymienionych przepisów wynika, że brak winy w uchybieniu terminu - nawet oczywisty - nie uzasadnia jego przywrócenia, jeżeli minął rok od upływu tego terminu, a rozpoznawany przypadek nie ma charakteru wyjątkowego. Tym samym ustawodawca ochrania utrwalony na skutek upływu czasu stan, powstały w wyniku uchybienia terminu do podjęcia czynności procesowej, zastrzegając, że powrót do sytuacji sprzed upływu tego okresu jest możliwy tylko w przypadku wyjątkowym. Powyższy przepis należy zatem rozumieć w ten sposób, że jeżeli Sąd, w oparciu o informacje przedstawione przez stronę, dojdzie do przekonania, że w sprawie wystąpił przypadek wyjątkowy, może wniosek taki merytorycznie rozpoznać (ustalić czy zostały spełnione inne przesłanki) albo wniosek taki powinien odrzucić jako niedopuszczalny, gdy w sprawie przypadek wyjątkowy nie wystąpił. Ustawodawca nie określa przy tym ani nie egzemplifikuje pojęcia "przypadek wyjątkowy". Pozostawia on ocenę w tym zakresie sędziemu, odwołując się do jego bezstronności, doświadczenia oraz poczucia sprawiedliwości, albowiem dynamika procesów, różnorodność występujących w nich stanów faktycznych, a także rozmaitość i nieprzewidywalność zachowań (działań i zaniechań) stron, nie pozwalają na sformułowanie uniwersalnej definicji normatywnej. Tak więc rzeczą sądu rozpoznającego wniosek o przywrócenie terminu, złożonego po upływie roku od jego uchybienia, jest wyważenie całokształtu okoliczności występujących w konkretnej sprawie, odnoszących się zarówno do elementów przedmiotowych, jak i podmiotowych oraz ocena, czy argumenty wspierające wniosek są mocniejsze od argumentów przemawiających za stabilizacją sytuacji ugruntowanej przez upływ czasu, a powstałej w następstwie niedokonania czynności procesowej w przepisanym terminie. Konieczne jest zbadanie, czy moc tych argumentów pozwala na stwierdzenie, że w sprawie zachodzi przypadek, który można uznać za wyjątkowy.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Lekarska