Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K.R.P.I.I.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2019 r. sygn. akt II SO/Wa 42/18 o wymierzeniu K.R.P.I.I.B. grzywny z tytułu nieprzekazania do sądu w terminie skargi M.P. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 16 stycznia 2019 r. sygn. akt II SO/Wa 42/18 wydanym na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018, poz. 1302 ze zm., dalej: p.p.s.a.) wymierzył K.R.P.I.I.B. grzywnę w wysokości 1000 zł za nieprzekazanie w terminie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi M.P. na uchwałę K.R.P.I.I.B. z [..] września 2017 r. nr [..] wraz z odpowiedzią na skargę oraz aktami administracyjnymi sprawy.
W uzasadnieniu wskazano, że skarga M.P. na uchwałę K.R.P.I.I.B. z 27 września 2017 r. wpłynęła do organu za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 31 października 2017 r. Ostatni dzień terminu do przekazania skargi przypadł zatem na dzień 30 listopada 2017 r., natomiast do Sądu została przekazana wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w dniu 27 września 2018 r., a więc niespełna dziesięć miesięcy po upływie ustawowego, trzydziestodniowego terminu.
W ocenie Sądu Wojewódzkiego zapatrywanie organu wyrażone w odpowiedzi na skargę co do tego, że niewykonanie przez skarżącego wezwania organu do podpisania skargi, "uniemożliwiło" organowi jej terminowe przekazanie do Sądu nie jest uzasadnione, ponieważ nie znajduje oparcia w przepisach prawa. Sąd podkreślił, że organ, za pośrednictwem którego została wniesiona skarga do sądu administracyjnego, jest obowiązany do jej przekazania do Sądu, nie zaś do wzywania skarżącego do usunięcia braków formalnych pisma.
Zażalenie na to postanowienie złożyła K.R.P.I.I.B., zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie art. 55 p.p.s.a. poprzez uznanie, że:
a) organ nie zastosował się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 1 p.p.s.a. w sytuacji, gdy nie miał możliwości technicznych, aby przekazać Sądowi pismo wysłane drogą elektroniczną w formacie PDF, a ponadto pismo nie przeszło pozytywnej weryfikacji systemu ePUAP, a organ nie miał możliwości, aby zweryfikować pochodzenie pisma w inny sposób niż poprzez wezwanie domniemanego skarżącego do uzupełnienia braków formalnych;
b) przyjmowanie i przekazywanie skarg jest bezwzględnym obowiązkiem organu w sytuacji, gdy żaden przepis prawa nie zawiera normy nakazującej organom wypełniania obowiązków skarżących, tj. drukowania i wysyłania skarg do właściwych sądów w przypadku wniesienia przez skarżących środków odwoławczych w sposób - po pierwsze uniemożliwiający weryfikację osoby skarżącej, a ponadto nieznany nie tylko ustawie, ale i praktyce.
W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że skarga M.P. złożona za pośrednictwem platformy ePUAP nie została opatrzona podpisem elektronicznym, w związku z czym organ w oparciu o art. 64 § 2 k.p.a. wezwał skarżącego do uzupełnienia tego braku formalnego skargi pod rygorem pozostawienia jej bez rozpoznania. Wobec braku odpowiedzi na to wezwanie, organ postąpił zgodnie z rygorem i nie przekazał skargi do sądu administracyjnego. W ocenie autora zażalenia zaistniała w sprawie sytuacja nie zasługiwała na nałożenie na organ grzywny, bowiem spowodował ją sam skarżący, który nie wykonał wezwania organu.