Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2014 r. sygn. akt IV SAB/Wa 1/13 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi S.G. na przewlekłe prowadzenie przez Krajową Radę Sądownictwa postępowania w sprawie ze skargi na działalność prezesa sądu apelacyjnego postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił S.G. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sadowych i ustanowienia pełnomocnika z urzędu. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż zgodnie z art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a.", skarżący wezwany został dwukrotnie do złożenia dodatkowych oświadczeń oraz przedstawienia dokumentów potwierdzających jego sytuację majątkową i rodzinną wskazaną we wniosku o przyznanie prawa pomocy. Skarżący nie wykonał w terminie wezwania Sądu, nie wyjaśnił zatem wątpliwości co do oświadczeń zawartych we wniosku. Sąd uznał więc, że strona nie wykazała aby spełniała przesłanki dla przyznania jej prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Zażalenie na to postanowienie wniósł S.G., domagając się jego zmiany i przyznania mu prawa pomocy w żądanym zakresie, zarzucając Sadowi naruszenie szeregu przepisów Konstytucji RP i innych ustaw.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. stanowi, iż prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane osobie fizycznej jeśli wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Wykazanie okoliczności, które wskazywałyby na zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy spoczywa na stronie i winno nastąpić poprzez złożenie oświadczeń w odpowiednich rubrykach urzędowego formularza, na którym składa się przedmiotowy wniosek. Jeśli jednak oświadczenia zawarte we wniosku nie wystarczają do pełnej oceny sytuacji majątkowej i rodzinnej wnioskodawcy, bądź też budzą wątpliwości, Sąd może, na podstawie art. 255 powołanej ustawy, zażądać od strony dodatkowych oświadczeń lub przedłożenia dokumentów potwierdzających jej rzeczywiste dochody oraz stan majątkowy, czy rodzinny.
Sytuacja taka miała miejsce w przedmiotowej sprawie. S.G. w swoim wniosku o przyznanie prawa pomocy podał, iż zamieszkuje we wspólnym gospodarstwie domowym z żoną i pełnoletnim synem, nie wskazał jednak, aby osoby te osiągały jakikolwiek dochód. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zażądał więc przedstawienia dokumentów, z których wynikłaby wysokość comiesięcznych wydatków skarżącego, a także złożenia oświadczeń odnośnie ewentualnego zatrudnienia członków rodziny oraz uzyskiwanych przez nich dochodów.
Podkreślić należy, iż zwolnienie strony od obowiązku ponoszenia kosztów związanych z toczącym się z jej skargi postępowaniem jest sytuacją wyjątkową, a Sąd ma obowiązek ustalenia wszelkich okoliczności, które mogą stać się podstawą dla uwzględnienia, bądź oddalenia wniosku strony. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wezwał dwukrotnie S.G. do złożenia oświadczeń i dokumentów potwierdzających jego rzeczywisty stan majątkowy i rodzinny, do czego uprawniony był na podstawie przytoczonego powyżej art. 255 cytowanej ustawy. W zakreślonym terminie skarżący wezwania nie wykonał, uniemożliwiając Sądowi I instancji dokonanie oceny rzeczywistego stanu majątkowego.
W tej sytuacji zważywszy, iż Sąd zastosował w stosunku do skarżącego bezskutecznie dwukrotne wezwanie, o którym mowa w art. 255 wskazanej ustawy - należało uznać, iż Sąd mógł rozpoznać wniosek na podstawie dotychczas przedłożonych przez skarżącego materiałów. Te zaś nie pozwalały przyjąć, że zachodzą przesłanki do przyznania skarżącemu prawa pomocy.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw, a postanowienie odmawiające przyznania prawa pomocy wydane zostało zgodnie z prawem i orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.