Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 14 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. D. i D. G.-D. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Go 443/15 o wezwaniu do uiszczenia solidarnie wpisu sądowego w sprawie ze skargi J.D. i D.G.-D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia [...] listopada 2014 r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej postanawia: oddalić zażalenie.
Zarządzeniem z 16 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Go 443/15 Przewodniczący Wydziału w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gorzowie Wielkopolskim wezwał skarżących do uiszczenia solidarnie wpisu sądowego od ich skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej w kwocie 200 zł, stosownie do § 2 ust. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193, ze zm.).
Od tego zarządzenia skarżący złożyli zażalenie, zarzucając mu naruszenie § 2 ust. 6 ww. rozporządzenia poprzez błędne ustalenie wysokości wpisu na kwotę 200 zł oraz naruszenie § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy skarga dotyczyła bezczynności organu, a wpis stały w takich sprawach wynosi 100 zł. Wnieśli o uchylenie zarządzenia. W uzasadnieniu wskazali, że skarga w głównej mierze dotyczyła naruszenia przez organ art. 12, 35 § 2 i 36 k.p.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, choć zaskarżone zarządzenie nie jest wolne od wad.
Zgodnie z art. 214 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest ten, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie. Stosownie zaś do art. 220 § 1 p.p.s.a. sąd nie podejmuje żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie została uiszczona należna opłata. W takim przypadku przewodniczący obowiązany jest wezwać wnoszącego pismo do uiszczenia opłaty w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania.
Od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały (art. 230 § 1 p.p.s.a). Pisma, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie, to w myśl art. 230 § 2 p.p.s.a. skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania. Wpis stosunkowy pobiera się w sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia są należności pieniężne; w innych sprawach pobiera się wpis stały (art. 231 p.p.s.a.). Stosownie do delegacji ustawowej zawartej w art. 233 p.p.s.a. wysokość oraz szczegółowe zasady pobierania wpisu określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193).
W rozpoznawanej sprawie skarżący wnieśli skargę do sądu na decyzję organu w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej. Ta kategoria spraw mieści się w pojęciu skarg z zakresu nieruchomości. Przemawia za tym kilka okoliczności. Przede wszystkim, opłaty adiacenckie uregulowane są w ustawie o gospodarce nieruchomościami, której przedmiotem jest - jak sama nazwa wskazuje - problematyka nieruchomości. Ponadto, opłata adiacencka związana jest ze wzrostem wartości nieruchomości. Wreszcie, przypisanie konkretnej sprawy do zakresu wymienionego w rozporządzeniu powinno być jak najbardziej precyzyjnie, odpowiadające najściślej stanowi prawnemu sprawy oraz rozstrzyganemu problemowi prawnemu. Rozporządzenie nie zawiera zaś bardziej adekwatnej kategorii, do której można byłoby przyporządkować sprawę w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej, niż sprawy z zakresu nieruchomości. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo NSA (por. postanowienie z 6 maja 2014 r., I OZ 338/14 i postanowienie z 21 grudnia 2012 r., I OZ 943/12). W związku z tym Przewodniczący powinien był jako podstawę prawną wskazać § 2 ust. 3 pkt 5 rozporządzenia. Omyłkowe wskazanie przez Przewodniczącego nieprawidłowej podstawy prawnej wezwania do uiszczenia wpisu (§ 2 ust. 6 rozporządzenia) nie przesądza jednak o konieczności jego uchylenia, gdyż zarządzenie wzywało do uiszczenia kwoty 200 zł, a tyle właśnie wynosi wpis stały w sprawach skarg z zakresu nieruchomości, który zresztą skarżący już uiścili (k. 19). W związku z tym nie zachodziła konieczność uchylenia tego zarządzenia.
Odnosząc się zaś do twierdzenia skarżących, że wniesiona przez nich skarga dotyczy głównie bezczynności organu, a więc powinni oni byli zostać wezwani do uiszczenia wpisu w wysokości 100 zł, na podstawie § 2 ust. 6 rozporządzenia, wskazać trzeba, że stanowisko to nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim, sprawa została przydzielona do kategorii spraw dotyczących opłaty adiacenckiej (symbol 6073). Nie zakwalifikowano jej dodatkowo, jak to ma miejsce w przypadku spraw dotyczących bezczynności, do dodatkowej kategorii dotyczącej bezczynności. Ponadto, sami skarżący twierdzą w skardze, że wnoszą skargę na decyzję - kwestionują zatem nie tyle brak działania organu w sprawie, co przekazanie sprawy tą decyzją organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a więc fakt, że to nie organ drugiej instancji będzie procedował nad sprawą. W związku z tym, sprawa nie tyle dotyczy bezczynności, co oceny wydanej w sprawie decyzji organu, a w związku z tym jest skargą na decyzję. Wobec tego, że skarga dotyczy opłaty adiacenckiej, wpis stały, jak wskazano wyżej, wynosi 200 zł, stosownie do § 2 ust. 3 pkt 5 rozporządzenia.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. art. 198 i art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.