Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2016 r., sygn. akt IV SO/Wa 7/14 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie wniosku J. J. o wymierzenie grzywny Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu za naruszenie art. 4171 § 2 Kodeksu cywilnego postanawia: oddalić zażalenie
J. J. wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w celu wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. We wniosku z dnia 21 marca 2016 r. sporządzonym na urzędowym formularzu PPF skarżący oświadczył, że prowadząc samodzielne gospodarstwo domowe nie osiąga żadnego dochodu, jak również nie posiada żadnego majątku. Skarżący wyjaśnił przy tym, że decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w G. odmówił mu przyznania prawa do zasiłku celowego.
Na skutek skierowanego, na mocy zarządzenia z dnia 25 marca 2016 r. wezwania do uzupełnienia wniosku przez złożenie dodatkowych dokumentów oraz oświadczeń obrazujących sytuację finansową, skarżący wskazał, że nie otrzymuje żadnych środków od osób życzliwych, nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna, nie otrzymuje świadczenia rentowego, nie otrzymuje świadczeń z pomocy społecznej, nie korzysta z pomocy finansowej i rzeczowej rodziny. Oceniając swoją sytuację osobistą, rodzinną, dochodową i majątkową skarżący stwierdził, że [...] stycznia 2011 r. Wójt Gminy G. wydał decyzję o odmowie przyznania mu prawa do zasiłku celowego. Odnosząc się natomiast do wezwania w zakresie oświadczenia w sprawie zdolności do pracy i dokumentu potwierdzającego ewentualną niezdolność do pracy, skarżący oświadczył, że nie jest osobą zdolną do pracy z uwagi na opisywane przez niego objawy choroby, oraz stwierdził, że lekarz orzecznik ZUS, stwierdzając zdolność do pracy, wykazał strategię zmierzającą do pozbawienia skarżącego prawa do świadczenia rentowego. Ponadto podkreślił, że wystawienie zaświadczenia o niezdolności do pracy wymaga przeprowadzenia badań medycznych, a to narażałoby go na dodatkowe koszty. W kwestii zaspokajania potrzeb mieszkaniowych skarżący oświadczył, że mieszka, a właściwie egzystuje w domu i nie ponosi z tego tytułu żadnych koszów.
Do pisma dołączono kserokopie: zaświadczenia Starosty G. z dnia [...] września 2011 r. wskazującego, że skarżący był zarejestrowany jako bezrobotny w okresie od [...] stycznia 2005 r. do [...] czerwca 2007 r. i od [...] maja 2010 r. do [...] maja 2010 r. oraz wskazującego, że pobierał zasiłek dla bezrobotnych w 2005 r. oraz decyzję Wójta Gminy G. z dnia [...] stycznia 2011 r. odmawiającą skarżącemu przyznania prawa do zasiłku celowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - powołując się na treść art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a."- postanowieniem z dnia 14 lipca 2016 r. odmówił uwzględnienia przedmiotowego wniosku wskazując, że wnioskodawca nie wykazał okoliczności uzasadniających wydanie odmiennego rozstrzygnięcia.
J. J., w złożonym na powyższe postanowienie zażaleniu zakwestionował jego prawidłowość.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: