Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w przedmiocie skreślenia z listy osób zakwalifikowanych do udzielenia pomocy mieszkaniowej z mieszkaniowego zasobu m.st. Warszawy
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek /spr./ po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 82/17 o odrzuceniu skargi A.B. na uchwałę Zarządu Dzielnicy [...]m.st. Warszawy z dnia 30 marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy osób zakwalifikowanych do udzielenia pomocy mieszkaniowej z mieszkaniowego zasobu m.st. Warszawy postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Pismem z 22 sierpnia 2016 r. A.B. wezwała Zarząd Dzielnicy [...]m.st. Warszawy do usunięcia naruszenia prawa w zakresie uchwały Zarządu Dzielnicy [...]m.st. Warszawy z dnia 30 marca 2016 r. nr [...].

W odpowiedzi na powyższe, Zastępca Burmistrza Dzielnicy [...]m.st. Warszawy, pismem z dnia 5 października 2016 r. nr [...], poinformował stronę, że po ponownej analizie materiału dowodowego w rozpoznawanej sprawie organ uznał, że przy rozpoznawaniu sprawy nie doszło do naruszenia prawa.

Strona otrzymała ww. pismo organu w dniu 11 października 2016 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru w aktach administracyjnych sprawy).

Pismem z dnia 30 listopada 2016 r. (7 grudnia 2016 r. - data stempla pocztowego na kopercie) A.B., reprezentowana przez pełnomocnika - adw. P.S., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Zarządu Dzielnicy [...]m.st. Warszawy z dnia 30 marca 2016 r. nr [...], wnosząc o stwierdzenie jej nieważności oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, jako wniesionej po upływie terminu do jej wniesienia, ewentualnie o oddalenie skargi.

Postanowieniem z dnia 3 marca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę jak wniesioną po upływie terminu określonego w art. 53 § 2 P.p.s.a.

Sąd stwierdził, że skoro skarżąca odpowiedź organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa otrzymała w dniu 11 października 2016 r., to termin do zaskarżenia ww. uchwały upłynął z dniem 10 listopada 2016 r., tymczasem skargę skierowała do Sądu, za pośrednictwem organu, w dniu 7 grudnia 2016 r. W takiej sytuacji skarga złożona została z uchybieniem terminu, a tym samym jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła skarżąca, wnosząc o jego uchylenie i przyjęcie skargi do rozpoznania. Skarżąca wniosła także o przywrócenie terminu do złożenia skargi.

W uzasadnieniu zażalenia skarżąca oparła się na argumentacji dotyczącej uzasadnienia wniosku o przywrócenie terminu

W odpowiedzi na zażalenie organ wniósł o jego oddalenie oraz o odrzucenie wniosku o przywrócenie terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z kolizją środków prawnych wymienionych w art. 86 P.p.s.a., tj. wniosku o przywrócenie terminu, oraz w art. 194 P.p.s.a. - zażalenia. Skarżąca w zażaleniu na postanowienie z dnia 3 marca 2017 r. sformułowała bowiem jednocześnie odrębny wniosek procesowy o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, który nie mógłby zostać rozpoznany w ramach środka odwoławczego od postanowienia o odrzuceniu skargi. Sąd pierwszej instancji prawidłowo w pierwszej kolejności nadał bieg zażaleniu. Podkreślić bowiem należy, że w orzecznictwie sądowym ukształtowany jest pogląd, że czynności procesowe polegające na złożeniu środka zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi i wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności wykluczają się wzajemnie zarówno z powodu konkurencyjności zawartych w nich wniosków, zmierzających do wywołania przeciwstawnych skutków procesowych, ale i sprzeczności wewnętrznej ich podstaw. Procedura zmierzająca do przywrócenia terminu, któremu strona uchybiła, może być wdrożona dopiero po stwierdzeniu, że czynność procesowa podjęta przez stronę jest - na skutek upływu terminu - bezskuteczna. Takie stwierdzenie może zaś wynikać z prawomocnego orzeczenia o odrzuceniu pisma procesowego (zob. postanowienia NSA: z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II OZ 935/15; z dnia 25 lutego 2016 r. sygn. akt II OZ 197/16; z dnia 10 marca 2016 r. sygn. akt II OZ 209/16; z dnia 6 lipca 2016 r. sygn. akt II OZ 709/16; http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia prawidłowo przyjął, że skarżąca wniosła skargę z uchybieniem terminu o którym mowa w art. 53 § 2 P.p.s.a. Zgodnie z art. 53 § 2 P.p.s.a. (w brzmieniu obowiązującym do 1 czerwca 2017 r.) w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Skarżąca odpowiedź organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa otrzymała 11 października 2016 r. Termin do wniesienia skargi upłynął zatem 10 listopada 2016 r. W takiej sytuacji wniesienie skargi dopiero 7 grudnia 2016 r. nastąpiło z uchybieniem terminu.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1