Zażalenie na zarządzenie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie , nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji i umorzenia postępowania w sprawie dostępu do informacji publicznej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z.U. na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 1441/10 o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi Z.U. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia [...] maja 2010 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji i umorzenia postępowania w sprawie dostępu do informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie

Inne orzeczenia o symbolu:
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie

Zaskarżonym zarządzeniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie pozostawił bez rozpoznania wniosek Z.U. o przyznanie prawa pomocy. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że skarżący, mimo wezwania, nie uzupełnił braków wniosku, poprzez złożenie go na urzędowym formularzu. W ocenie Sądu pozostawienie bez rozpoznania wniosku strony było konieczne z uwagi na treść art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.".

Zażalenie na to zarządzenie wniósł Z.U., podnosząc między innymi, iż winien on być zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów w przedmiotowej sprawie z mocy prawa. Nie mógł on także przesłać wypełnionego formularza, bowiem nie zakończyło się jeszcze postępowanie spadkowe po jego zmarłej matce, co uniemożliwia mu jednoznaczne określenie sytuacji majątkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 199 P.p.s.a., strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej. Oznacza to, że strony obligowane są do ponoszenia kosztów sądowych stosownie do swojego udziału w postępowaniu, o ile przepisy nie zwalniają ich z tego obowiązku. Przepisem takim jest art. 239 wskazanej ustawy, który stanowi, iż nie mają obowiązku uiszczenia kosztów sądowych:

1) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach:

a) z zakresu pomocy i opieki społecznej,

b) dotyczących statusu bezrobotnego, zasiłków oraz innych należności i uprawnień przysługujących osobie bezrobotnej,

c) dotyczących chorób zawodowych, świadczeń leczniczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych,

d) ze stosunków pracy i stosunków służbowych,

e) z zakresu ubezpieczeń społecznych,

f) z zakresu powszechnego obowiązku obrony;

2) prokurator i Rzecznik Praw Obywatelskich i Rzecznik Praw Dziecka;

3) kurator strony wyznaczony przez sąd orzekający lub przez sąd opiekuńczy dla danej sprawy;

4) strona, której przyznane zostało prawo do pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym (prawo pomocy), w zakresie określonym w prawomocnym postanowieniu o przyznaniu tego prawa.

W niniejszej sprawie skarżący nie korzystał ze zwolnienia od kosztów z uwagi na przedmiot sprawy, nie mieścił się on bowiem we wskazanym powyżej katalogu. Jedyną możliwością uwolnienia się od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, z jakiej mógł skorzystać Z.U., było prawo pomocy przyznane w tym zakresie.

Zgodnie z art. 252 § 2 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. W przedmiotowej sprawie Z.U. zwrócił się do Sądu I instancji z wnioskiem o zwolnienie z kosztów sądowych, wobec czego przesłany mu został urzędowy formularz celem wypełnienia go i nadesłania do Sądu. Jednocześnie skarżący pouczony został o siedmiodniowym terminie do uzupełnienia tego braku i o rygorze pozostawienia wniosku bez rozpoznania w razie jego nieuzupełnienia. Pismo Sądu, do którego załączony był formularz, doręczono stronie w dniu 28 października 2011 r., jednakże w zakreślonym terminie skarżący nie nadesłał wypełnionego formularza. W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji zobligowany był pozostawić wniosek skarżącego bez rozpoznania, zgodnie z art. 257 P.p.s.a. W myśl tego przepisu pozostawienie wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania ma miejsce, gdy strona złożyła wniosek w innej formie niż na urzędowym formularzu, jak również gdy strona nie uzupełniła w zakreślonym przez sąd terminie braków wniosku, uniemożliwiając tym samym ocenę możliwości płatniczych lub zakresu wniosku.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i art. 198 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej