Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Popowska po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 maja 2015 r., sygn. akt II SAB/Po 84/14 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Komendanta Komisariatu Policji P. - J. w P. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił T. K. przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi na bezczynność Komendanta Komisariatu Policji P. - J. w P. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarżący po raz drugi w niniejszej sprawie, wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym. Rozpoznając pierwszy wniosek w tym przedmiocie, w oparciu o art. 255 P.p.s.a., zobowiązano skarżącego do uzupełnienia oświadczenia majątkowego (k. 23 akt sądowych). Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 3 lutego 2015 r. oddalając zażalenie T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu o odmowie przyznania prawa pomocy wyjaśnił, że postawa skarżącego, który uchyla się od udzielenia odpowiedzi na temat sytuacji finansowej rodziny, która go utrzymuje, uzasadnia przypuszczenie, że skarżący lub osoby pozostające z nim we wspólnym gospodarstwie domowym w istocie posiadają środki, których skarżący nie chce Sądowi ujawnić. Skarżący pomimo wezwania z 6 października 2014 r. nie przedstawił wyjaśnień i dokumentów, które pozwoliłyby na dokładną analizę jego sytuacji majątkowej, finansowej i rodzinnej w celu zbadania czy zaistniały przesłanki do przyznania prawa pomocy w żądanym zakresie.
W ocenie WSA w Poznaniu, powyższe wnioski Sądu pozostają aktualne dla oceny zasadności kolejnego wniosku o przyznanie prawa pomocy. Domagając się kolejny raz zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu, T. K. nie usunął wątpliwości, jakie budziło już wcześniej złożone oświadczenie majątkowe. W aktualnie przedłożonym formularzu PPF skarżący zawarł te same lakoniczne informacje co poprzednio. W uzasadnieniu wniosku powołał się na brak prowadzenia własnego gospodarstwa domowego, brak osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym, brak dochodów. W rubryce dotyczącej majątku powołał się na brak nieruchomości, zasobów pieniężnych oraz innych wartościowych ruchomości, brak oszczędności. Skarżący miał świadomość, iż tak złożone oświadczenie majątkowe zawiera braki, gdyż zwrócił na to uwagę Naczelny Sad Administracyjny w postanowieniu z dnia 3 lutego 2015 r. Zdaniem Sądu I instancji, skarżący świadomie uchyla się od złożenia pełnego i rzetelnego oświadczenia majątkowego, bowiem będąc już wcześniej wzywanym do uzupełnienia wniosku o prawo pomocy, wiedział o potrzebie dokładnego wyjaśnienia sytuacji majątkowej swojej oraz osób, z którymi współtworzy gospodarstwo domowe. Sąd wskazał, iż z istoty prawa pomocy wynika, że sytuacja finansowa wnioskodawcy oceniana jest przez pryzmat dochodów wszystkich członków rodziny, uwzględniając przy tym nie tylko przychody osób, z którymi wnioskodawca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe, ale także i koszty utrzymania wszystkich członków rodziny.
W tym stanie rzeczy bez wezwania skarżącego do uzupełnienia wniosku o prawo pomocy, Sąd I instancji stwierdził, że skarżący nie przedstawił wystarczających okoliczności faktycznych w celu ustalenia stanu majątkowego i możliwości poniesienia kosztów niniejszego postępowania sądowego chociażby w części.