Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Wojciech Jakimowicz po rozpoznaniu w dniu 30 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Wójta Gminy G. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Wójtem Gminy G. a Prezydentem Miasta S. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku G. Szpitala Powiatowego w G. o skierowanie S. P. do domu pomocy społecznej postanawia: wskazać Prezydenta Miasta S. jako organ właściwy do rozpoznania wniosku.
Pismem z dnia 1 lipca 2016 r. Wójt Gminy G. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między nim, a Prezydentem Miasta S. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku G. Szpitala Powiatowego w G. o skierowanie S. P. do domu pomocy społecznej.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że S. P. przybywa aktualnie w Szpitalu w G. Jest osobą wymagającą stałej opieki, nie rokuje powrotu do sprawności społecznej i zawodowej. W ocenie organu, jest osobą bezdomną, a ostatnio na pobyt stały zameldowana była w S. S. P. była zameldowana na pobyt czasowy w G. (tam też pracowała) od dnia 3 lipca 2012 r. do dnia 3 lipca 2015 r., gdzie mieszkała z osobą obcą, nie posiadając umowy najmu mieszkania, do którego nie ma możliwości powrotu oraz żadnego tytułu prawnego. Zdaniem organu, w tej sytuacji organem właściwym do rozpoznania wniosku o skierowanie S. P. do domu pomocy społecznej jest Prezydent Miasta S. (art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - Dz. U. z 2016 r., poz. 930 ze zm.).
W odpowiedzi na wniosek, Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej działający z upoważnienia Prezydenta Miasta S. wniósł o wskazanie Wójta Gminy G. jako organ właściwy do rozpoznania ww. wniosku. Podał, że S. P. nie można uznać za osobę bezdomną, a w sprawie powinien znaleźć zastosowanie art. 101 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. O bezdomność strony nie może świadczyć fakt, że z uwagi na aktualny stan zdrowia przybywa w szpitalu na długotrwałym leczeniu. S. P. trafiła do szpitala po nagłej utracie przytomności, jednak wcześniej była osobą aktywną zawodowo, zarobkującą. Posiadała także zameldowanie na pobyt czasowy w G., gdzie miała możliwość zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej. W ocenie organu, trudno zaakceptować stanowisko, że osoba aktywna zawodowo, posiadająca stałe zatrudnienie na podstawie stosunku pracy spełnia przesłanki dla uznania jej za osobę bezdomną. Brak umowy najmu mieszkania również nie przesądza o jej bezdomności. Nadto przeniesienie centrum spraw życiowych do G. potwierdziła córka pacjentki - N. P. S. P. nie spełnia zatem przesłanek z art. 6 pkt 8 ustawy o pomocy społecznej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 15 § 1 pkt 4 w związku z art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) - dalej w skrócie: "P.p.s.a", Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Przez spór o właściwość, o którym mowa w art. 4 P.p.s.a., należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej, jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub też żaden z nich nie uważa się za właściwy do jej załatwienia (spór negatywny). Spór między organami jednostek samorządu terytorialnego, niemającymi wspólnego dla nich organu wyższego stopnia, jest sporem o właściwość, rozstrzyganym przez sąd administracyjny (art. 22 § 1 pkt 1 K.p.a.). Rozstrzyganie sporów o właściwość, należących do sądów administracyjnych, objęte jest właściwością Naczelnego Sądu Administracyjnego (art. 15 § 1 pkt 4 P.p.s.a.).