Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 października 2017 r., sygn. akt II SAB/Rz 128/17 odrzucającego skargę R.M. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie w przedmiocie przekazania odwołania postanawia: odrzucić skargę kasacyjną. POSTANOWIENIE Dnia 7 marca 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Związku Zawodowego Celnicy PL z siedzibą w Opolu o dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi kasacyjnej R.M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 października 2017 r., sygn. akt II SAB/Rz 128/17 odrzucającego skargę R.M. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie w przedmiocie przekazania odwołania postanawia: dopuścić Związek Zawodowy Celnicy PL z siedzibą w Opolu do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, postanowieniem z dnia 26 października 2017 r. sygn. akt II SAB/Rz 128/17, odrzucił skargę R.M. (dalej: skarżący) na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie w przedmiocie przekazania odwołania.
Z uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zgodnie bowiem z art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a., sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona.
Sąd I instancji ustalił, że w dniu 12 września 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wpłynęła skarga R.M., w której jako przedmiot zaskarżenia skarżący wskazał "bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie w sprawie odwołania od decyzji administracyjnej o zwolnieniu go ze służby, zawartej w propozycji pracy z dnia 19 maja 2017 r. o nr 1801-IZK1.111.139.2017". Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt II SAB/Rz 94/17 i do dnia wydania niniejszego postanowienia, nie została prawomocnie osądzona. W niniejszej sprawie, prowadzonej pod sygn. akt II SAB/Rz 128/17 skarżący wskazał zarówno taki sam przedmiot zaskarżenia, jak i skarżony organ, co w sprawie II SAB/Rz 94/17. Oznacza to, że sprawa sądowoadministracyjna będąca przedmiotem postępowania wszczętego wcześniej pod sygn. II SAB 94/17 jest w toku. Powstaje zatem negatywna przesłanka dopuszczalności zaskarżenia w postaci stanu zawisłości tożsamej sprawy.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie złożył skarżący, zaskarżając je w całości zarzucił Sądowi I instancji naruszenie następujących przepisów, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
1) art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948), przez ich błędną wykładnię i uznanie, że przedłożona skarżącemu propozycja pracy nie jest decyzją administracyjną, ani też nie stanowi innego niż określone w art. 3 § 2 pkt 1-3 P.p.s.a. aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących obowiązków wynikających z przepisów prawa;
2) art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i zastosowanie polegające na uznaniu, że w niniejszej sprawie skarga na bezczynność jest niedopuszczalna, podczas gdy przedłożona skarżącemu propozycja pracy de facto jest innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, ponieważ w sposób władczy kształtuje jego sferę prawną, dotyczy jego uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa, a nadto sam obowiązek przedłożenia propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia (albo pełnienia służby) wynika wprost z obowiązujących przepisów prawa (tj. z art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej), a zatem organ dopuścił się bezczynności, ponieważ miał obowiązek rozpoznania odwołania skarżącego w trybie art. 132 k.p.a., albo przekazania go do właściwego organu II instancji;