Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 listopada 2011 r., sygn. akt III SAB/Lu 35/11 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi W.K. na bezczynność Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Lublinie w przedmiocie wypłaty odprawy mieszkaniowej postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 29 listopada 2011 r., III SAB/Lu 35/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę W.K. na bezczynność Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Lublinie w przedmiocie wypłaty odprawy mieszkaniowej.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie W.K. zarzucił Dyrektorowi Oddziału Regionalnego Wojskowej Administracji Mieszkaniowej w Lublinie bezczynność polegającą na nie wydaniu decyzji administracyjnej w sprawie odprawy mieszkaniowej. Zdaniem skarżącego, przysługuje mu ona i powinna być wypłacona na podstawie decyzji administracyjnej. W związku z tym nie można się zgodzić ze stanowiskiem organu, który w swoich wielu pisemnych wyjaśnieniach wskazuje, że odprawa mieszkaniowa przysługuje żołnierzowi zwalnianemu z zawodowej służby wojskowej i w tym przypadku uprawnienie do przedmiotowej odprawy może zostać zrealizowane wyłącznie w trybie umowy cywilnoprawnej zawartej na podstawie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.
W odpowiedzi na skargę organ wnosi o jej odrzucenie (jako niedopuszczalnej) ewentualnie o jej oddalenie (jako nieusprawiedliwionej).
Odrzucając skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie podkreślił, że rozstrzygające znaczenie ma fakt, że W.K. zwolniono ze służby wojskowej w dniu 30 września 2009 r. i uprawnienia do odprawy mieszkaniowej (w tym sposób załatwienia tej sprawy przez organ) powinny być postrzegane z punktu widzenia przepisów obowiązujących właśnie w tej dacie, a nie w czasie kiedy skarżący złożył wniosek (z dnia 31 maja 2011 r.) o wypłatę przedmiotowej odprawy.
Sąd I instancji wskazał, że w dacie kiedy doszło do zwolnienia W.K. z zawodowej służby wojskowej zasady obliczania i wypłacania odprawy mieszkaniowej regulował art. 47 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Artykuł ten w ust. 1 określał wysokość odprawy. W ust. 2 ustawodawca przewidział, że odprawę mieszkaniową wypłaca się na podstawie umowy zawartej między dyrektorem oddziału regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, a osobą uprawnioną zwalniającą kwaterę, w przypadku jej zajmowania. Ustawodawca zastrzegł w tym przypadku, że zawarcie umowy następuje po przedstawieniu przez osobę uprawnioną jednego z następujących dokumentów:
1) zaświadczenia o nabyciu uprawnień do emerytury wojskowej lub do wojskowej renty inwalidzkiej wydanego przez wojskowy organ emerytalny;
2) zaświadczenia o przyczynach zwolnienia z zawodowej służby wojskowej wydanego przez dowódcę jednostki wojskowej, w której żołnierz służby stałej pełnił zawodową służbę wojskową, jeżeli nie nabył prawa do emerytury wojskowej lub nie uzyskał uprawnień do wojskowej renty inwalidzkiej;
3) zaświadczenia o związku śmierci żołnierza zawodowego ze służbą wojskową wydanego przez właściwy organ wojskowy;
4) decyzji, o której mowa w ust. 5, wraz z zaświadczeniem o wysłudze lat, od której jest uzależniona wysokość dodatku za długoletnią służbę wojskową, wydanym przez właściwy organ wojskowy, jaką żołnierz zawodowy będzie posiadał w ostatnim dniu pełnienia zawodowej służby wojskowej.