Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 14 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 marca 2005 r., sygn. akt II SA/Op 13/05 o odrzuceniu skargi Gminy O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 25 października 2004 r., (...) w przedmiocie dodatku mieszkaniowego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. wydało w dniu 25 października 2004 r. decyzję (...), którą uchyliło decyzję Burmistrza O. z dnia 5 lipca 2004 r. (...) o odmowie przyznania dodatku mieszkaniowego i przyznało Tadeuszowi B. dodatek mieszkaniowy na okres 6 miesięcy od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. w wysokości 39,45 zł miesięcznie.
Skargę na powyższą decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu Burmistrz O., działając w imieniu Gminy O. Pełnomocnik Gminy zakwestionował prawidłowość wydanego przez organ odwoławczy rozstrzygnięcia i wniósł o jego uchylenie. Powołał się na posiadany przez Gminę interes prawny w zaskarżeniu przedmiotowej decyzji, którego upatruje w tym, że środki na wypłatę dodatków mieszkaniowych są środkami gminnymi i winny być wydawane racjonalnie oraz celowo z uwzględnieniem możliwości finansowych Gminy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, wskazał iż zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 71 poz. 734 ze zm./ decyzje administracyjne w przyznaniu bądź odmowie przyznania dodatku mieszkaniowego wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miast. Przywołana regulacja określiła nie tylko formę działania, ale także wskazała organ podstawowej jednostki samorządu terytorialnego upoważniony do prowadzenia postępowania administracyjnego. W realiach niniejszej sprawy jest to Burmistrz O., który - z mocy prawa - pełni rolę organu administracji publicznej. Powierzenie kompetencji do orzekania w sprawach dodatków mieszkaniowych organowi wykonawczemu jednostki samorządu terytorialnego, czyli upoważnienia go do działania w roli organu administracyjnego, wyklucza możliwość złożenia przez tę jednostkę skargi do sądu administracyjnego.
Sąd powołał się na uchwałę NSA z dnia 19 maja 2003 r. /OPS 1/03 - ONSA 2003 Nr 4 poz. 115/ w której podkreślono, iż "Powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie, od tego czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego bądź sądowoadministracyjnego. W tej sytuacji jednostka samorządu terytorialnego nie ma w takim postępowaniu legitymacji procesowej strony, nie jest również podmiotem uprawnionym do zaskarżania decyzji administracyjnych do NSA ani też legitymowanym do wystąpienia z powództwem do sądu powszechnego".
Wojewódzki Sąd Administracyjny przytoczył także wyrok NSA z dnia 16 lutego 2005 r. /OSK 1017/04/, w którym potwierdzono, iż gmina, której organ wydał decyzję w sprawie w pierwszej instancji nie ma legitymacji do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w decyzję organu odwoławczego wydaną w tejże sprawie.
Sąd powołał się również na stanowisko doktryny, które wskazuje, iż odmienna linia orzecznictwa sprowadza się do tego, że "należałoby gminie przyznać status strony w każdym postępowaniu administracyjnym /np. w sprawie przyznania zasiłku celowego, pokrywanego ze środków gminy/ a w następstwie przyjąć, że organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji, mógłby już jako reprezentant gminy wnieść od niej odwołanie. Podkreślono także, że w demokratycznym państwie prawnym mieszanie ról procesowych /burmistrz występujący w imieniu gminy jako strona w sprawie i jako organ rozstrzygający tę sprawę/ jest niedopuszczalne - B. Adamiak i J. Borkowski "Postępowania administracyjne i sądowoadministracyjne", W-wa 2003 str. 426-428.