Skarżąca błędnie upatruje swojego interesu w przepisach ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Art. 7 tej ustawy, na który wskazała B. L., reguluje i określa zasady możliwości użycia grobu do ponownego pochówku, ustanawiając w ust. 1 ogólną zasadę, iż grób nie może być użyty ponownie przed upływem lat 20. Ust. 2 stanowi zaś, iż ten 20 letni termin może zostać przedłużony w sytuacji, gdy zgłoszony zostanie sprzeciw i uiszczona stosowna opłata. W ust. 3 wskazano wyjątki od powyższej zasady, podnosząc, że nie ma ona zastosowania w przypadkach pochówków w grobach murowanych przeznaczonych do pomieszczenia większej ilości zwłok, a także w przypadku chowania urn, zawierających szczątki powstałe wskutek spopielenia zwłok. Ust. 4 z kolei zezwala na zawieranie umów przedłużających termin wskazany w ust. 1, a z ust. 5 wynika, niezależny od jakichkolwiek innych okoliczności, zakaz ponownego użycia grobów mających wartość pamiątek historycznych, albo wartość artystyczną. Art. 7 ust. 6 dopuszcza możliwość ponownego chowana osób w grobach murowanych w ciągu 20 lat od wydania decyzji o zamknięciu cmentarza. Żadna z powyższych norm nie pozwala na przyjęcie, że B. L. ma interes prawny w sprawie dotyczącej ustalenia zasad płatności za korzystanie z cmentarza.
Z kolei art. 10 ust. 1 ustawy o cmentarzach wskazuje na katalog osób, które mają prawo do pochowania zwłok ludzkich. Nie jest to w żadnym razie przepis, z którego wynikać będzie jakiekolwiek prawdo do "posiadania" miejsca na cmentarzu, bowiem wskazuje on jedynie te osoby, które mają prawo do pochowania osoby zmarłej. Kolejne ustępy tego przepisu stanowią swoistą regulację postępowania w razie niepochowania zmarłego przez osoby wymienione w ust. 1. Zwłoki takie przekazane mogą zostać do celów naukowych, a w razie ich nieprzekazania, obowiązek pochówku przerzucony zostaje na gminę lub ewentualnie zakład karny, jeśli zmarły był osobą pozbawioną wolności. Także ten przepis nie daje B. L. interesu prawnego w zaskarżeniu powołanego zarządzenia. Jak już wskazano wyżej skarżąca nie posiada bowiem prawa do jakiegokolwiek grobu na cmentarzu komunalnym w Koszalinie. Jedynym prawem, jakie w tej sytuacji przysługuje B. L. jest możliwość pochowania siostry, w myśl art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy o cmentarzach.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów wskazać należy, iż nie mogą one zostać uznane za usprawiedliwione. Stanowią one bowiem w istocie polemikę z zasadnością zaskarżonego w sprawie zarządzenia i mogłyby być rozpoznane jedynie w sytuacji uznania skargi za dopuszczalną.
Wskazania wymaga także, że zarzut naruszenia przepisów postępowania sformułowano w sposób wadliwy, uniemożliwiając Sądowi odniesienie się do niego. Naruszenie przepisów postępowania musi bowiem taki charakter, aby istotnie wpływać na wynik sprawy. Strona wnosząca skargę kasacyjną winna wskazać, jaki wpływ na zaskarżone orzeczenie miało naruszenie przepisu prawa procesowego. Autor skargi kasacyjnej wskazania takiego w żadnym razie nie uczynił, polemizując jedynie z zasadnością zmiany wysokości opłat za korzystanie z cmentarza.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .