Skarga kasacyjna na postanowienie WSA w Gdańsku w sprawie ze skargi E. K., R. S., K. F., B. P. i T. B. na uchwałę Rady Miejskiej [...] nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na sprzedaż nieruchomości gruntowych stanowiących własność gminy
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 października 2019 r., sygn. akt II SA/Gd 474/19 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi E. K., R. S., K. F., B. P. i T. B. na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na sprzedaż nieruchomości gruntowych stanowiących własność gminy postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/6

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zaskarżonym postanowieniem z 30 października 2019 r. odrzucił skargę E. K., R. S., K. F., B. P. i T. B. (dalej także łącznie jako" skarżący") na uchwałę Rady Gminy [...] z [...] maja 2019 r., nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na sprzedaż nieruchomości gruntowych stanowiących własność gminy.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że zaskarżoną uchwałą Rada Gminy [...] wyraziła zgodę na sprzedaż nieruchomości gruntowych położonych w obrębach geodezyjnych [...] na terenie Gminy [...]. Z treści zaskarżonej uchwały wynika, że podjęto ją na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2019 r., poz. 506, dalej "u.s.g."), oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2018 r., poz. 2204 ze zm., dalej "u.g.n."). Skarżący powyższą uchwałę zaskarżyli w części dotyczącej sprzedaży nieruchomości nr [...] w obrębie geodezyjnym [...], ujętej w uchwale pod pozycją nr [...]. Zaskarżonej części uchwały zarzucili naruszenie: 1) art. 7 ust. 1 pkt 7, 9, 10 i 17 u.s.g., z uwagi na dobrowolnie i świadome odstąpienie przez uchwalenie zaskarżonej uchwały, od wykonywania zadań własnych gminy w kontekście zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty gminnej w zakresie gminnego budownictwa mieszkaniowego, kultury, kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej, 2) art. 18 ust. 1 pkt 9 lit. a) u.s.g., przez powołanie go jako podstawy podjęcia uchwały w sytuacji, gdy przepis ten dotyczy zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości, a nie wyrażania zgody na sprzedaż nieruchomości, gdy sprzedawana działka jest zabudowana budynkiem mieszkalnym, a jego lokatorzy nigdy nie wyrazili zgody na objęcie tej nieruchomości zaskarżoną uchwałą. W oparciu o powyższe zarzuty wnieśli o zmianę zaskarżonej uchwały i odstąpienie od objęcia sprzedażą działki nr [...] oraz o wstrzymanie wykonania uchwały w zaskarżonej części.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy [...] wniosła o jej odrzucenie bądź oddalenie w całości wskazując, że skarżący nie wykazali naruszenia ich interesu prawnego uzasadniającego uprawnienie do kwestionowania uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w zaskarżonym postanowieniu uznał, że skarżący nie wykazali, że kwestionowane zapisy uchwały naruszyły ich interes prawny.

Sąd wyjaśnił, że naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g., musi występować obiektywnie i odnosić się do realnie istniejącej potrzeby ochrony prawnej. Musi to być interes własny, zindywidualizowany i skonkretyzowany, wynikający z norm prawa materialnego kształtujących sytuację prawną wnoszącego skargę. Konkretność interesu prawnego oznacza, że skarżącemu winno przysługiwać ściśle określone prawo podmiotowe o charakterze prywatnoprawnym lub publicznoprawnym, wynikające z przepisów prawa materialnego, które zostałoby najpóźniej w dacie wniesienia skargi kwestionowaną uchwałą naruszone. Każdy skarżący, składając skargę w trybie art. 101 u.s.g., musi wykazać, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, to znaczy, że uchwała narusza (czyli pozbawia, ogranicza lub uniemożliwia realizację) jego interes prawny lub uprawnienie, albo jako indywidualnego podmiotu, albo jako członka określonej wspólnoty samorządowej. Przepis art. 101 ust. 1 u.g.n. nie daje jednak podstawy do korzystania przez każdego z prawa do wniesienia skargi w interesie publicznym.

Strona 1/6