Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Borowiec, Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Iwona Kosińska (spr.), Protokolant asystent sędziego Andrzej Bieńkowski, po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w Katowicach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Gl 767/10 w sprawie ze skargi S. K. na uchwałę Rady Miejskiej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2004 r. nr XIX/334/04 w przedmiocie ustalenia stref płatnego parkowania postanawia: 1. uchylić zaskarżony wyrok i odrzucić skargę; 2. zasadzić od S. K. na rzecz Rady Miejskiej w Katowicach kwotę 330 (trzysta trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 6 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Gl 767/10, po rozpatrzeniu skargi S. K. na uchwałę Rady Miejskiej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2004 r. nr XIX/334/04 w przedmiocie ustalenia stref płatnego parkowania, stwierdził nieważność § 13 zaskarżonej uchwały oraz zasądził od Miasta Katowice na rzecz skarżącego kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:
Zaskarżoną uchwałą z dnia 19 stycznia 2004 r. nr XIX/334/04 Rada Miejska Katowic ustaliła strefy płatnego parkowania dla pojazdów samochodowych na drogach publicznych na obszarze miasta Katowice. W poszczególnych paragrafach uchwały określono m.in. granice strefy płatnego parkowania, ustalono stawki opłat za parkowanie pojazdów na oznakowanych płatnych miejscach postojowych, wprowadzono opłatę abonamentową za parkowanie na zastrzeżonym stanowisku postojowym, ustalono zerową stawkę za korzystanie z wyznaczonych miejsc przeznaczonych dla pojazdów samochodowych uprawnionych osób niepełnosprawnych. Wprowadzono także opłaty abonamentowe dla mieszkańców i przedsiębiorców. Postanowiono, że opłata abonamentowa dla mieszkańców w formie "karty mieszkańca" przysługuje właścicielom samochodów, którzy zamieszkują w strefie płatnego parkowania, dla każdego mieszkańca na jeden pojazd samochodowy i uprawnia do korzystania z oznaczonych miejsc postojowych. Określono stawki opłat za korzystanie z "karty mieszkańca". W dalszych paragrafach postanowiono o warunkach korzystania z opłaty abonamentowej dla przedsiębiorców, ustalono opłatę dodatkową za parkowanie bez uiszczenia należnych opłat i określono podmiot upoważniony do pobierania opłat. Wykonanie uchwały powierzono Prezydentowi Miasta Katowice. W ostatnim paragrafie wskazano, że uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia. Uchwała została ogłoszona w dniu 9 lutego 2004 r. w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego nr 7, poz. 290. W późniejszym okresie zaskarżona uchwała była nowelizowana uchwałami Rady Miasta Katowice: z dnia 27 września 2004 r. nr XXX/611/04 (Dz. Urz. Woj. Śl. nr 104, poz. 2910), z dnia 6 grudnia 2004 r. nr XXXIV/697/04 (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2005 r., nr 9, poz. 230), z dnia 19 grudnia 2008 r., nr XXXIV/732/08 (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2009 r., nr 27, poz. 671) oraz z dnia 22 marca 2010 r. nr LV/1145/10 (Dz. Urz. Woj. Śl. nr 74, poz. 1199). Zmiany te dotyczyły kolejno § 2 ust. 1, § 11, § 8 i § 10 zaskarżonej uchwały.
Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. S. K. zwrócił się do Rady Miasta Katowice w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa wskutek uchwalenia i wykonywania powyższej uchwały. Domagał się w tym wezwaniu uchylenia zaskarżonej uchwały, zaprzestania pobierania wszelkich opłat na jej podstawie oraz zwrotu nienależnie pobranych opłat. Zarzucił, że wbrew przepisom ustawy o drogach publicznych nie określono w zaskarżonej uchwale sposobu pobierania opłat za parkowanie oraz opłat dodatkowych. W szczególności nie określono, w jaki sposób opłaty mają być uiszczone, w jaki sposób fakt uiszczenia opłaty jest dokumentowany lub weryfikowany. Uchwała nie określa wzorów kwitów, a także nie ustala funkcjonującego w praktyce doręczenia wezwań do uiszczenia opłaty poprzez włożenie tego dokumentu za wycieraczkę samochodu. Dodatkowo wskazał, że pomimo określenia w uchwale wysokości opłaty dodatkowej nie przywołano w podstawie prawnej art. 13f ustawy o drogach publicznych. Skarżący wskazał również, że jego interes prawny wynika z faktu uiszczania nienależnych opłat za parkowanie oraz nałożenia obowiązku uiszczenia opłat dodatkowych z tytułu rzekomego niepłacenia opłat za parkowanie. W odpowiedzi na to wezwanie Przewodniczący Rady Miasta Katowice, przy piśmie z dnia [...] czerwca 2010 r., przekazał skarżącemu do wiadomości kopię uchwały Rady Miasta Katowice z dnia 31 maja 2010 r. nr LVIII/1220/10, w sprawie rozpatrzenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. W § 1 tej uchwały postanowiono nie uwzględnić wezwania skarżącego do usunięcia naruszenia prawa. W uzasadnieniu wskazano, że uchylenie przedmiotowej uchwały spowodowałoby rezygnację z korzystania przez miasto Katowice z ustawowego uprawnienia do poboru opłat za parkowanie. Taka rezygnacja nosiłaby znamiona naruszenia dyscypliny finansów publicznych, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114, ze zm.). Dodatkowo wskazano, że zaskarżona uchwała, jako akt prawa miejscowego, podlega kontroli Wojewody Śląskiego. Promulgacja uchwały w Dzienniku Urzędowym świadczy, że nie jest ona niezgodna z ustawami lub aktami wydanymi w celu ich wykonania. Pismem z dnia 10 czerwca 2010 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na uchwałę z dnia 19 stycznia 2004 r. Wniósł o stwierdzenie jej nieważności oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu powtórzył swoje argumenty zawarte wcześniej w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wniósł o jej oddalenie. Podtrzymał dotychczasowe stanowisko organu. Odnosząc się do zarzutów skargi wskazał, że § 6 zaskarżonej uchwały określa sposób pobierania opłat. Za zasadny uznano natomiast zarzut pominięcia w podstawie prawnej art. 13f ustawy o drogach publicznych, co jednak w ocenie organu stanowi najwyżej o nieistotnym naruszeniu prawa. W piśmie procesowym z dnia 10 września 2010 r. skarżący ograniczył żądanie skargi wyłącznie do stwierdzenia nieważności § 13 zaskarżonej uchwały. Podtrzymał przy tym argumentację dotyczącą sprzeczności z prawem wskazanej regulacji z uwagi na brak wskazania w uchwale sposobu pobierania opłaty dodatkowej. Na rozprawie w dniu 24 listopada 2010 r. pełnomocnik organu podtrzymał wnioski i wywody zawarte w odpowiedzi na skargę. Wskazał, że skarga złożona wcześniej przez Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczyła całej uchwały, w tym również § 13. Odnosząc się do zarzutu braku wskazania sposobu pobierania opłaty dodatkowej, pełnomocnik organu wskazał, że z tym przepisem koresponduje przepis § 5, który reguluje kwestie wnoszenia opłat.