Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2015 r. sygn. akt I SAB/Wa 162/15 o odrzuceniu skargi W.M. na bezczynność Rady Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na pismo postanawia oddalić skargę kasacyjną
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę W.M. na bezczynność Rady Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie "udzielenia odpowiedzi na pytanie zadane 6 listopada 2014 r.". Sąd wskazał, że skarżący wyjaśnił, iż pytał Radę o przyczynę podwyższenia o 50% najbiedniejszym użytkownikom terenów oraz lokali m.st. Warszawy. Zdaniem Sądu odpowiadanie na pisma kierowanie do organu jest jedynie czynnością techniczną i nie znajduje się w katalogu spraw poddanych kognicji sądów administracyjnych, wskazanym w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 227 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a.". Oznacza to, że skarga podlegała odrzuceniu, jako niedopuszczalna.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wniósł W.M., reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, zarzucając Sądowi naruszenie:
1. naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 1 § 1, art. 2 § 1, art. 6 § 1 pkt c i art. 10 § 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r., nr 112, poz. 1198 ze zm.),
2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj:
2.a) art. 141 § 4 w zw. z art. 166 P.p.s.a. wobec faktu, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w swoim uzasadnieniu nie wyjaśnił, dlaczego uznał, iż przedmiotowa sprawa nie mieści się w katalogu spraw podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego, przez co uznał skargę za niedopuszczalną,
2.b) art. 58 § 1 pkt 1 oraz § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 oraz 8 P.p.s.a. w zw. z art. art. 1 § 1, art. 2 § 1, art. 6 § 1 pkt c i art. 10 § 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez błędne odrzucenie skargi, w sytuacji gdy Sąd I instancji winien był stwierdzić bezczynność organu wobec nieudzielania przez ten organ odpowiedzi na zadane przez skarżącego pytania w zakresie objętym ustawą o udostępnianiu informacji publicznej.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor zauważył, między innymi, że - w ocenie skarżącego - wskazane w niniejszej sprawie pytania odnosiły się do spraw objętych ustawą o dostępie do informacji publicznej. Bezsprzecznym zatem jest, że organ administracji publicznej zobligowany był do podjęcia przewidzianego prawem rozstrzygnięcia. Jeśli zaś miał wątpliwości co do charakteru zadanych przez skarżącego pytań, to mógł wezwać skarżącego do ich sprecyzowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. skargę można wnieść na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a. Złożenie skargi na bezczynność organu administracji publicznej możliwe jest zatem jedynie w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest zaskarżenie decyzji, postanowień i innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. O bezczynności możemy w związku z tym mówić, gdy organ w prawnie określonym terminie nie wydał decyzji, postanowienia, aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4, interpretacji prawa podatkowego bądź nie podjął czynności dotyczącej uprawnień bądź obowiązków wynikających z przepisów prawa, do której dokonania był zobowiązany. Należy wskazać też, że na mocy art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. kontrolą sądową objęte są te prawne formy działania organów administracji publicznej podejmowane wobec podmiotów administrowanych w sprawach indywidualnych, gdzie przedmiotem jest określony stosunek administracyjny, którego źródłem jest przepis prawa powszechnie obowiązującego. O akcie lub czynności w rozumieniu powołanego przepisu, można mówić wówczas, gdy akt (czynność) podjęty jest w sprawie indywidualnej, skierowany jest do oznaczonego podmiotu administrowanego, dotyczy uprawnienia lub obowiązku tego podmiotu, samo zaś uprawnienie lub obowiązek, którego akt (czynność) dotyczy, są określone w przepisie prawa powszechnie obowiązującego.