Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Izabella Kulig - Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 1510/09 umarzającego postępowanie w sprawie ze skargi Z. K. na uchwałę Rady Miejskiej w Tarczynie z dnia 12 lutego 2003 r. nr V/40/03 w przedmiocie ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej p o s t a n a w i a: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 24 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 1510/09, umorzył postępowanie w sprawie ze skargi Z. K. na uchwałę Rady Miejskiej w Tarczynie z dnia 12 lutego 2003 r. nr V/40/03 w przedmiocie ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej.
W uzasadnieniu wskazano, iż powyższej uchwale zarzucono istotne naruszenie prawa, tj. art. 40 ustawy o samorządzie terytorialnym oraz art. 94 Konstytucji, przez jej podjęcie na podstawie nieważnej delegacji ustawowej tj. art. 98 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, który został uznany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r. (sygn. akt SK 19/06) za niezgodny z Konstytucją, zatem jest ona nieważna. Skarżący wskazał, iż jakkolwiek zaskarżona uchwała została uchylona uchwałą Rady Miejskiej w Tarczynie z dnia 25 czerwca 2009 r., jego żądanie nie zostało spełnione, bowiem domagał się stwierdzenia nieważności a nie uchylenia, gdyż uchwała wywołała skutki prawne - powołano się przy tym na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 października 2004 r. sygn. akt OSK 765/04, w którym stwierdzono, że nawet uchylona uchwała może być unieważniona już od momentu jej podjęcia, jeżeli była sprzeczna z prawem, a przed uchyleniem wywołała jakiś skutek.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podnosząc, iż orzeczona niezgodność art. 98 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami z art. 2 w związku z art. 84 Konstytucji RP dotyczyła kompetencji zarządu gminy do ustalania w drodze decyzji opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek jej podziału a nie uprawnień rady gminy do ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej.
Wobec powyższego Wojewódzki Sąd stwierdził, iż w rozpoznawanej sprawie postępowanie należało umorzyć, bowiem zaskarżona uchwała z dnia 12 lutego 2003 r., którą uchylono uchwałą Rady Miejskiej w Tarczynie z dnia 25 czerwca 2009 r., która weszła w życie w dniu 5 sierpnia 2009 r., w dniu rozpoznawania sprawy przez Sąd już nie obwiązywała i postępowanie stało się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 161 §1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 220 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Ponadto Sąd pierwszej instancji podniósł, iż Trybunał Konstytucyjny nie oceniał, czy art. 98 ust. 4 w związku z art. 145 ust. 2 ustawy narusza art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP, odnoszące się do zakresu obowiązywania aktów prawa miejscowego i upoważnienia do ich wydawania. Zatem nie można przyjąć, jak podniesiono w skardze, iż w związku z tym wyrokiem uchylona została podstawa prawna do jej podjęcia. W uzasadnieniu Trybunał przyjął, iż art. 98 ust. 4 ustawy powinien być rozumiany w taki sposób, że zainteresowany ponosi opłatę pod warunkiem, że uchwała ustalająca stawki opłaty weszła w życie przed dokonaniem podziału nieruchomości, a wysokość opłaty ustalona jest zgodnie ze stawką obowiązującą w dniu, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna. Przy takiej wykładni zaskarżonego przepisu, zdaniem WSA, nie ma podstaw do stwierdzenia jego niezgodności z Konstytucją. Również na zmianę takiego stanowiska tj. braku podstaw do merytorycznego rozpoznania skargi nie wpływa wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 października 2004 r. sygn. OSK 765/04, bowiem dotyczył on odmiennego stanu faktycznego i innego stanu prawnego uzasadniającego stwierdzenie nieważności uchwały - naruszenia art. 19 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych. Jedyna teza, jaką przedstawia NSA w tym wyroku, odnosi się do możliwości stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego nawet po upływie jednego roku od jego podjęcia (art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).