Dnia 13 listopada 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Starosty Lubańskiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt IV SA/Wr 422/14, o odrzuceniu skargi Starosty Lubańskiego na decyzję Dolnośląskiego Kuratora Oświaty we Wrocławiu z dnia 21 marca 2014 r., nr 4/2014 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji - aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt IV SA/Wr 422/14, odrzucił skargę Starosty Lubańskiego na decyzję Dolnośląskiego Kuratora Oświaty we Wrocławiu z dnia 21 marca 2014 r., którą organ uchylił decyzję Starosty Lubańskiego z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Zespołu Placówek Resocjalizacyjnych w Smolniku - aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego z dnia 31 sierpnia 2010 r., i umorzył postępowanie.
W uzasadnieniu Sąd podniósł, że art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi, iż uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Ponadto, stosownie do § 2 tego artykułu, uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Zdaniem Sądu legitymacja do wniesienia skargi oparta jest na kryterium posiadania interesu prawnego, co oznacza, że akt, czynność lub bezczynność organu administracji musi dotyczyć interesu prawnego skarżącego, który musi być własny, indywidualny i oparty o konkretny przepis prawa powszechnie obowiązującego (materialnego, procesowego). Ze skargą może więc wystąpić, co do zasady, podmiot, który wykaże "związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym, a aktem lub czynnością organu administracji publicznej".
W ocenie Sądu skarżący nie posiada legitymacji procesowej do kwestionowania decyzji organu II instancji - Dolnośląskiego Kuratora Oświaty we Wrocławiu. Sąd przytoczył pogląd wyrażony w postanowieniu NSA z dnia 15 października 1990 r., sygn. akt SA/Wr 990/90 (publ. ONSA 1990/4/7), zgodnie z którym w ustawowej roli organu orzekającego nie ma miejsca na jego własny interes prawny lub obowiązek także wówczas, gdy w rzeczywistości decyzja jednak dotyka bezpośrednio lub pośrednio jego praw lub obowiązków. Taka pozycja organu wyłącza możliwość równoczesnego występowania w charakterze strony kierującej się własnym interesem i zabiegającej o uzyskanie korzystnej dla siebie decyzji. Odmienne zapatrywanie prowadziłoby do nieoczekiwanych konsekwencji również na gruncie stosowania przepisów proceduralnych, na przykład do pozbawienia znaczenia przepisów różnicujących wszczęcie postępowania z urzędu i na wniosek strony albo wywodzenia dopuszczalności wniesienia odwołania przez organ I instancji od własnej decyzji, gdyby już po jej doręczeniu adresatowi organ uznał ją za niekorzystną dla swoich interesów.