Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2014 r., sygn. akt I SAB/Wa 296/14 o odrzuceniu skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na bezczynność Ministra Gospodarki w przedmiocie doręczenia decyzji postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie
Postanowieniem z 24 czerwca 2014 r., sygn. akt I SAB/Wa 296/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na bezczynność Ministra Gospodarki w przedmiocie doręczenia decyzji Ministra Gospodarki z [...] 2009 r. nr [...], utrzymującej w mocy własną decyzję z [...] 2009 r. nr [...], nie stwierdzającej nieważności orzeczenia nr [...] Ministra Przemysłu i Handlu z [...] 1949 r. w sprawie przejęcia przedsiębiorstw na własność Państwa, w części dotyczącej przedsiębiorstwa: [...].
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że zarzut bezczynności formułowany w skardze do sądu administracyjnego może dotyczyć wyłącznie przypadków określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej ppsa), a więc tych aktów i czynności, składających się na działalność administracji publicznej, które są zaskarżalne i podlegają kontroli sądu administracyjnego. Zdaniem Sądu I instancji, czynność doręczenia orzeczenia nie mieści się w katalogu spraw podlegających kognicji sądów administracyjnych wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-3 i 4a ppsa. Nie stanowi też czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa, który odnosi się do działań materialno-technicznych organu, wywołujących określone tam skutki prawne.
Czynność doręczenia, o której mowa w art. 109 kpa nie jest żadną z form wyżej wymienionych. Czynność ta nie przyznaje, nie stwierdza, nie uznaje uprawnienia lub obowiązku, gdyż fakt doręczenia ma jedynie ten skutek, że od daty doręczenia biegnie dla strony termin do wniesienia odwołania. Doręczenia nie można utożsamiać z wydaniem decyzji. Prawidłowość doręczenia może być oceniana w toku postępowania odwoławczego. Może być też przedmiotem badania przez sąd administracyjny przy ocenie legalności danego aktu. Niewykonanie takiej czynności nie jest bezczynnością w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 ppsa. Nie podlega kontroli sądowej w drodze odrębnej skargi, o jakiej mowa w tym przepisie (postanowienie NSA z: 12.9.2012 r. I OSK 1788/12; 6.6.2012 r., I OSK 1194/12; 19.2.2009 r., I OSK 438/08; 18.10.2006 r., II OSK 1360/06, cbosa).
W świetle powyższych rozważań, Sąd I instancji stwierdził, że czynność doręczenia decyzji nie jest czynnością z zakresu administracji, podlegającą kognicji sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 1-4a ppsa.
Skargę kasacyjną na powyższe rozstrzygnięcie wywiodła [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej skarżąca) reprezentowana przez adw. G. E., zarzucając naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy:
1. art. 109 kpa przez przyjęcie, że doręczenie stronie odpisu decyzji, mające charakter czynności materialno-technicznej nie mieści się w katalogu "innych aktów i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa", o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa;
2. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 3 § 1 ppsa przez błędną ocenę ich niezastosowania przez organy I i II instancji, i w konsekwencji uznanie za prawidłowe oparcie rozstrzygnięcia na materiale dowodowym odnoszącym się do stanów faktycznych odmiennych od będącego przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie.