Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 1656/09 o odrzuceniu wniosku M. S. o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Gminy Dąbrówka z dnia [...] sierpnia 1976 r. nr [...] postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 1656/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek M. S. o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Gminy Dąbrówka z dnia [...] sierpnia 1976r. nr [...].
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że pismem z dnia 24 lipca 2009 r., M. S. złożył wniosek do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Gminy Dąbrówka z dnia [...] sierpnia 1976 w przedmiocie przejęcia na własność Państwa mienia.
Odrzucając powyższy wniosek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że żaden przepis ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako P.p.s.a., nie przewiduje wszczęcia postępowania przed sądem administracyjnym w sprawach stwierdzenia nieważności decyzji dotyczących przejęcia mienia na podstawie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i uregulowaniu innych spraw związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym. Wniesienie takiego wniosku jest zatem niedopuszczalne.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wniósł M. S., domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenia kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
a) art. 6 P.p.s.a. poprzez nieudzielanie skarżącemu, występującemu bez profesjonalnego pełnomocnika procesowego wskazówek co do czynności jakie powinien był przedsiębrać, aby jego interesy były chronione, zaś sprawa z którą zwrócił się do Sądu mogła zostać należycie rozpoznana;
b) art. 7 P.p.s.a. poprzez nadzwyczajną opieszałość w niniejszej sprawie, co w połączeniu z odmową przyznania pomocy prawnej spowodowało, że sprawa M. S. przez ponad rok nie była przedmiotem niczyjego zainteresowania i do chwili obecnej pozostaje nierozstrzygnięta;
c) art. 49 § 1 P.p.s.a. poprzez wezwanie skarżącego do sprecyzowania przedmiotu skargi, mimo iż wcześniej Sąd przesądził o tym, że zaskarżona została decyzja organu I instancji;
d) art. 141 § 4 w zw. z art. 166 P.p.s.a. poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, przez co pominięto część żądań skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 3 P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności organów administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;