Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 23 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 403/10 o odrzuceniu skargi S.K. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] lipca 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie 2 usta art. w jego opinii, w kognicji sądów administracyjnych zgodnie z treścią art, wiadczeńrentowych.
Postanowieniem z dnia 19.05.2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 403/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę S.K. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...].07.2009 r. nr [...], którą utrzymał on w mocy własną decyzję z dnia [...].05.2009 r. nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o/Szczecin z dnia [...].03.2006 r., [...].03.2005 r. oraz [...].04.2005 r., o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń rentowych. O stwierdzenie nieważności tych decyzji wystąpił S.K. wnioskiem z dnia [...].07.2007 r., ponowionym w dniu [...].04.2009 r.
Opisując stan faktyczny sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił, iż decyzjami z [...].03.2006 r., [...].03.2005 r. oraz [...].04.2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych obciążył S.K. obowiązkiem zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rentowych, a sprawy z odwołań od tych decyzji do sądu ubezpieczeń zostały prawomocnie rozstrzygnięte - odwołania zostały oddalone, a następnie przedstawił argumentację Ministra, zawartą w zaskarżonych decyzjach nadzorczych, a wyjaśniających przyczyny odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. W rozważaniach natomiast, Wojewódzki Sąd Administracyjny omówił art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.", art. 36 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, art. 83 i 83 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 180 § 1 K.p.a., a także przytoczył pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w wyroku z dnia 3.07.2008 r., sygn. akt II GSK 240/08 i doszedł do wniosku, że sprawa nie podlega kognicji sądu administracyjnego, bowiem tylko decyzje ostateczne organu rentowego, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego mogą być uchylane, zmieniane lub unieważnianne przez ten organ, a dalej podlegające kontroli sądowoadministracyjnej. Sąd podkreślił, że w zaskarżonych decyzjach było zawarte pouczenie o możliwości ich zaskarżenia, ale to nie może stanowić podstawy do wniesienia skargi w sprawie nie należącej do właściwości sądu administracyjnego.
Reprezentowany przez radcę prawnego, S.K. wniósł skargę kasacyjną od tego postanowienia, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to:
1. art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 3 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 83a ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i art. 124 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) oraz w powiązaniu z art. 180 § 1 i 2 K.p.a. i art. 156 § 1 i 2 K.p.a. poprzez odrzucenie skargi pomimo istnienia drogi sądowoadministracyjnej,
2. art. 153 P.p.s.a poprzez niewzięcie pod uwagę wcześniejszy własnych ocen i stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego zajętego w niniejszej sprawie.