Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2012 r., sygn. akt VIII SA/Wa 220/12 o odrzuceniu skargi R. P. na czynność Starosty Radomskiego w przedmiocie odmowy zapłaty za sporządzenie kopii map postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 29 marca 2012 r., VIII SA/Wa 220/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę R. P. na czynność Starosty Radomskiego w przedmiocie odmowy zapłaty za sporządzenie kopii map.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji podniósł, że skarga wniesiona została na czynność Starosty Radomskiego w sprawie odmowy zwrotu nienależnie pobranych opłat za sporządzenie kopii map niezbędnych do opracowania dokumentacji geodezyjnej do celów regulacji stanu prawnego drogi powiatowej. Skarżący został wyłoniony jako wykonawca w ramach procedury zamówień publicznych. W ocenie skarżącego, organ powołał się na niewłaściwą podstawę prawną poboru opłaty oraz naruszył art. 40 ust. 3d pkt 4 lit. a ustawy z 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.) - zwanej dalej u.g.k., to jest przepis dotyczący zwolnienia z opłaty organów administracji rządowej oraz jednostek samorządu terytorialnego, w związku z czym pobrał opłaty w wysokości nienależnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucając skargę z powołaniem na art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - zwanej dalej p.p.s.a. wskazał, że zaskarżone działanie organu nie podlega kontroli sądu administracyjnego, bowiem nie jest czynnością z zakresu administracji publicznej, o której mowa w art. 3 p.p.s.a., a ponadto żaden przepis szczególny nie przekazuje skarg na tego rodzaju działanie do właściwości sądu administracyjnego.
Sąd podkreślił, że czym innym jest ustalenie opłaty, a czym innym odmowa zwrotu nienależnie pobranych opłat.
Dodatkowo podniesiono, że nawet gdyby skarżący kwestionował samo ustalenie opłaty, to skarga podlegałaby również odrzuceniu z powodu wniesienia jej po terminie. Stosownie do art. 52 ust. 3 p.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Za dni, w których skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o podjęciu czynność ustalenia opłaty należało uznać w zależności od konkretnego rachunku daty podpisania poszczególnych rachunków, czy uiszczenia kwot tam wymienionych w braku wyraźnego potwierdzenia otrzymania. Faktury zostały wystawione i zapłacone w okresie 20 sierpnia 2010 r. - 17 września 2010 r., zaś wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nosi datę 14 grudnia 2011 r.
W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie przepisów postępowania poprzez błędne zastosowanie:
1) art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. polegające na tym, że uznano, że sprawa skarżącego nie podlega kognicji sądów administracyjnych oraz
2) art. 53 § 2 poprzez uznanie, że termin do wniesienia skargi powinien być liczony od daty wystawienia rachunku, a nie daty otrzymania odpowiedzi organu na wezwanie do zapłaty skarżącego, a tym samym uznanie, że skarga jest wniesiona po terminie.