Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 19 września 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. L. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 285/07 o odrzuceniu skargi J. L. na decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie pozwolenia na wniesienie nieruchomości do spółki tytułem aportu postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2007 r. odrzucił skargę J. L. na decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] w przedmiocie pozwolenia na wniesienie nieruchomości do spółki tytułem aportu. W uzasadnieniu podał, że zaskarżona decyzja jest decyzją organu I instancji, od której nie zostało złożone odwołanie do Generalnego Konserwatora Zabytków w Warszawie. Zgodnie zaś z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W tej sytuacji Sąd uznał, że wniesiona skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy P.p.s.a.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia złożyła J. L., reprezentowana przez adwokata, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie następujących przepisów postępowania mające wpływ na treść wydanego orzeczenia:
1) art. 141 § 1 ustawy P.p.s.a., poprzez nierozpoznanie skargi oraz uzasadnienie postanowienia przesłankami niezwiązanymi ze sprawą,
2) art. 58 § 1 ust. 6 ustawy P.p.s.a., poprzez odrzucenie skargi J. L. bez wskazania w uzasadnieniu jakie fakty Sąd uznał za wypełniające dyspozycję tego przepisu.
W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podkreślił, że w skardze do sądu administracyjnego J. L. wnosiła o stwierdzenie niezaistnienia w obrocie prawnym decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...]. Skarżąca kwestionuje zatem decyzję administracyjną, lecz jej skarga nie jest odwołaniem od decyzji, a wnioskiem o stwierdzenie jej nieważności. Natomiast Sąd I instancji bezpodstawnie uznał wniesioną skargę za środek odwoławczy i rozpatrzył ją zgodnie z przepisami określającymi zasady wnoszenia środków odwoławczych. W konsekwencji postanowił o jej odrzuceniu. Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy P.p.s.a., Sąd winien był odnieść się do żądania skarżącej, tymczasem, naruszając także art. 141 § 1 cyt. ustawy, w ogóle nie przedstawił w uzasadnieniu stanu sprawy i zarzutów podniesionych w skardze. Nie wskazał także przyczyn, dla których skargę J. L. uznał za niedopuszczalną. Pełnomocnik skarżącej podniósł również, że wprawdzie ustawa P.p.s.a. nie reguluje wprost "postępowania w sprawach o stwierdzenie, że decyzje prawomocne podlegają również kontroli sądów w zakresie ich zgodności z prawem", lecz brak takich uregulowań nie uzasadnia odrzucenia skargi. Wskazał także, że Sąd nie udzielił skarżącej wskazówek co do czynności procesowych, ani nie pouczył ją o skutkach tych czynności i skutkach zaniedbań, co powinien był uczynić na podstawie art. 6 ustawy P.p.s.a.