Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Wegner po rozpoznaniu w dniu 21 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Z. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 sierpnia 2022 r., sygn. akt II SPP/Go 29/22 w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu w sprawie ze skargi Z. K. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 10 maja 2021 r., nr 0801-IEE-1.711.38.2021.2 w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 3 sierpnia 2022 r., sygn. akt II SPP/Go 29/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił sprzeciw Z. K. od postanowienia tego Sądu z 22 czerwca 2022 r., utrzymującego w mocy postanowienie referendarza sądowego z 13 maja 2022 r. w sprawie ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 10 maja 2021 r., w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że od prawomocnego postanowienia utrzymującego w mocy postanowienia referendarza sądowego z zakresie odmowy przyznania prawa pomocy, nie przysługuje żaden środek odwoławczy. Wskazano, że pismem z 16 lipca 2022 r. skarżący wniósł sprzeciw. W sytuacji skorzystania przez skarżącego z instytucji sprzeciwu od postanowienia z 22 czerwca 2022., wniesiony przez skarżącego sprzeciw należało odrzucić.
Pismem z 22 sierpnia 2022 r., skarżący wniósł zażalenie na postanowienie z 3 sierpnia 2022 r., zarzucając blokowanie korzystania prawa do sądu, naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez uniemożliwienie skarżącemu realizacji obrony praw na drodze sądowej wobec naruszenia konstytucyjnego prawa do sądu. Skarżący zarzucił naruszenie art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzoną w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. - (Dz. U. z 1993 r., nr 61 poz. 282) poprzez nierozpoznanie skargi i brak wnikliwego i dokładnego uzasadnienia, a tym samym odmówienia prawa do sądu. Ponadto skarżący wniósł o ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 258 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.) - zwanej dalej: "p.p.s.a." czynności w zakresie przyznania prawa pomocy wykonuje referendarz sądowy, który w zakresie powierzonych mu czynności ma kompetencje sądu. W świetle art. 260 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Zgodnie zaś z § 2 tego przepisu sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, że zarówno w art. 194 § 1 p.p.s.a., jak również w żadnym innym przepisie tej ustawy, nie przewidziano możliwości wniesienia zażalenia bądź też sprzeciwu od postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego wydanego na podstawie art. 260 p.p.s.a. Argumentacja zażalenia nie podważyła zaś, ani wskazanych okoliczności, ani prawidłowości zastosowanej podstawy prawnej, dlatego też rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji należy uznać za odpowiadające prawu.
Jak wynika z akt spraw, skarżący skorzystał już z instytucji sprzeciwu, wnosząc sprzeciw od postanowienia Sądu pierwszej instancji, którym to utrzymano w mocy postanowienie referendarza sądowego, odmawiające przyznania skarżącemu prawa pomocy. Tym samy słusznie wskazano, że złożenie kolejnego sprzeciwu czyni go bezprzedmiotowym i podlegającym odrzuceniu. Nie naruszył przy tym Sąd pierwszej instancji wskazanych przez skarżącego przepisów. Tym bardziej nie ograniczył skarżącemu prawa do sądu. Natomiast kwestia ustanowienia pełnomocnika był już rozstrzygnięta przez Sąd pierwszej instancji i wskazano, z jakich powodów odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy w omawianym zakresie.
Mając na uwadze powyższą argumentację, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w postanowieniu.