Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Barbara Mleczko-Jabłońska po rozpoznaniu w dniu 15 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Zakładu Aktywności Zawodowej [A] w Ż. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2021 r., sygn. akt V SA/Wa 2642/20 w zakresie wezwania do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie ze skargi Zakładu Aktywności Zawodowej [A] w Ż. na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] października 2020 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości rekompensaty wynagrodzenia wypłaconego pracownikom niepełnosprawnym postanawia: oddalić zażalenie.
Przewodniczący Wydziału V Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarządzeniem z 22 kwietnia 2021 r., sygn. akt V SA/Wa 2642/20, wezwał Zakład Aktywności Zawodowej - [...] w Ż. do uzupełnienia wpisu sądowego od skargi na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] października 2020 r. w przedmiocie ustalenia wysokości rekompensaty wynagrodzenia wypłaconego pracownikom niepełnosprawnym, w kwocie 403 zł, stosownie do § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193; dalej rozporządzenie RM), pod rygorem odrzucenia skargi.
Zażalenie na powyższe zarządzenie złożył skarżący, zarzucając mu naruszenie § 2 rozporządzenia oraz art. 112 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., dalej: k.p.a.). Wniósł o uchylenie zarządzenia. W uzasadnieniu wskazał, że zaskarżona decyzja mająca charakter decyzji ustalającej wykazuje jedynie pośredni związek z należnością pieniężną (wysokość rekompensaty), uniemożliwiający uznanie takiej należności za przedmiot zaskarżenia, o którym mowa w art. 231 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej: p.p.s.a.). Wobec powyższego należny wpis od skargi winien mieć charakter stały. Ponadto skarżący wskazał, że zastosował się do pouczenia zawartego w pouczeniu zaskarżonej decyzji i uiścił wpis stały. Skarżący nie powinien ponosić konsekwencji związanych z dokonanym przez organ błędnym pouczeniem w przedmiocie wysokości wpisu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 220 § 1 p.p.s.a. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. W tym przypadku, z zastrzeżeniem § 2 i 3, przewodniczący wzywa wnoszącego pismo, aby pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania uiścił opłatę w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania. Art. 220 § 3 p.p.s.a. wprowadza inny rygor nieuiszczenia wpisu od m.in. skargi pomimo wezwania, tj. odrzucenie tego środka zaskarżenia.
Zgodnie z treścią przepisów Działu 2 oddziału 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zawierającego uregulowania dotyczące wpisu, od pism wszczynających postępowanie przez sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały (art. 230 § 1 powołanej ustawy). W art. 231 p.p.s.a. określono natomiast, w jakich kategoriach spraw należy pobierać opłatę sądową w postaci wpisu stosunkowego, a w jakich stałego. Uzależniono tę kwestię od tego, czy przedmiotem zaskarżenia są należności pieniężne (wpis stosunkowy) czy inne sprawy (wpis stały). W tym celu na wnoszącego pismo wszczynające postępowanie w danej instancji nałożono obowiązek podania wartości przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy wysokość opłaty (por. uwagi do art. 215 i 216). Wysokość oraz szczegółowe zasady pobierania wpisu określone zostały stosownie do art. 233 p.p.s.a. w rozporządzeniu w sprawie wpisów.