Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej , nr [...] w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania przypadającej do zwrotu z udziałem środków z budżetu Unii Europejskiej
Sentencja

Dnia 26 sierpnia 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Elżbieta Kowalik-Grzanka po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia B. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2020 r., sygn. akt V SA/Wa 205/20 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi B. J. na decyzję Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia [...] listopada 2019 r., nr [...] w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania przypadającej do zwrotu z udziałem środków z budżetu Unii Europejskiej postanawia: oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
6559
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Funduszy i Polityki Regionalnej
Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 lutego 2020 r. sygn. akt V SA/Wa 205/20 w sprawie ze skargi B. J. na decyzję Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania przypadającej do zwrotu, odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu cytując treść art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.), Sąd I instancji wskazał, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez skarżącą we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków i ich konkretyzacja w przedstawionym przez stronę materiale dowodowym. Zdaniem Sądu I instancji argumentacja zawarta we wniosku sprowadzała się głównie do stwierdzenia, że wykonanie zaskarżonej decyzji doprowadziłoby do utraty płynności finansowej prowadzonego przez skarżącą przedsiębiorstwa, zaburzenia w wypłacie wynagrodzeń dla pracowników, uniemożliwienia dalszego rozwoju, a w konsekwencji ogłoszenie upadłości. Zdaniem Sądu tak ogólnikowe sformułowanie wniosku powoduje, iż nie można uznać, aby skarżąca uprawdopodobniła ziszczenie się ww. zagrożenia. Przede wszystkim rodzaj obowiązku nałożony na skarżącą, tj. zwrot dofinansowania nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny. Chodzi bowiem o świadczenie pieniężne, którego spełnienie z natury rzeczy jest odwracalne. Aby ocenić prawdopodobieństwo zaistnienia takiego skutku niezbędne jest odniesienie wysokości obciążającej kwoty zwrotu do aktualnej kondycji majątkowej i możliwości płatniczych. Chodzi o całościową sytuację majątkową skarżącej, tj. zarówno "zawodową" jak i "prywatną". Bowiem osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą odpowiadają za zobowiązania z tego wynikające całym swoim majątkiem. Nie ma tutaj podziału na majątek służący do prowadzenia działalności gospodarczej i majątek prywatny/osobisty. Przesłanka niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody w postaci majątkowej w przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarcza musi być ocenia w odniesieniu do całości jej majątku. Aby ocena taka była możliwa, skarżąca winna rzetelnie i przejrzyście zobrazować swoją aktualną, całkowitą sytuację finansową, a twierdzenia poprzeć odpowiednimi dokumentami. Z powinności tej nie wywiązała się skarżąca właściwie, ograniczając się jedynie do nadesłania bilansu z księgi rachunkowej za 2018 r. oraz za okres styczeń-październik 2019 r. wskazującego na wysokość straty odnotowanej w 2018 r. (272 331,83 zł) i dochodu osiągniętego w okresie styczeń-październik 2019 r. (782 267,50 zł). Dane te są zdecydowanie niewystarczające do oceny stanu majątku służącego do prowadzenia przedsiębiorstwa. Nie wiadomo, jakimi środkami pieniężnymi zdeponowanymi na rachunkach bankowych bądź w kasie przedsiębiorstwa dysponuje skarżąca, a także jaki posiada majątek ruchomy i nieruchomości oraz jakiej wartości. Nadto nic nie wiadomo o rozmiarach i stanie jej majątku osobistego. Brak tych informacji uniemożliwia Sądowi pełną ocenę możliwości ziszczenia się potencjalnego skutku w postaci utraty płynności finansowej. Powyższe przekłada się na brak możliwości dokonania pozytywnej oceny zaistnienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
6559
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Funduszy i Polityki Regionalnej