Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : Artur Mudrecki po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 2/08, w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 października 2007 r., nr [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2004 r. postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 3 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 2/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 października 2007 r., nr [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2004 r.
Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd wskazał na art. 61 § 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2002r. nr 153, poz. 1270 ze zm.) (dalej: u.p.p.s.a.). Nadto stwierdził, że wnioskująca nie uzasadniła, w jaki sposób wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje wyrządzenie znacznej szkody lub trudne do odwrócenia skutki. Strona nie wskazała na konkretne okoliczności, które mogłyby sugerować wystąpienie tych skutków w jej sytuacji i nie przedstawiła dowodów potwierdzających to. Zdaniem Sądu I instancji nie bez znaczenia był fakt przyznania przez wnioskodawcę, że kwota ciążących na nim zobowiązań podatkowych może być uzyskana ze sprzedaży jego nieruchomości.
W zażaleniu na powyższe postanowienie wniesiono o jego zmianę poprzez wstrzymanie wykonania decyzji ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie wniosku do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.
Zażalenie zostało oparte na naruszeniu;
1. przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 141 § 4 w zw. z art. 166 u.p.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia postanowienia, które w istocie nie odnosi się do okoliczności sprawy i podanych przez stronę w skardze okoliczności, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, a także jest wewnętrznie sprzeczne;
2. prawa materialnego;
a) art. 61 § 3 u.p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy, choć zachodzi niebezpieczeństwo, że wykonanie zaskarżonej skargą decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki, a także wyrządzi stronie znaczną szkodę;
b) art. 61 § 3 u.p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy na skutek błędnej wykładni tego przepisu, wyrażającej się w przyjęciu, że chęć uniknięcia sprzedaży nieruchomości przez stronę celem wykonania zobowiązania podatkowego określonego zaskarżoną decyzją do czasu rozpoznania skargi od tej decyzji nie ma znaczenia dla zastosowania tego przepisu i nie świadczy o niebezpieczeństwie spowodowania dla strony trudnych do odwrócenia skutków.
Żalący podkreślił, że Dyrektor Izby Skarbowej wydał w dniu 22 maja 2007 r. postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji organu I instancji w zakresie podatku VAT jak i wykonania decyzji w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Podniósł, że skarżąca w chwili obecnej nie dysponuje wolnymi środkami finansowymi. Mając na uwadze, że kwota zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych w połączeniu z kwotą określoną w decyzji w zakresie podatku VAT stanowi sumę 2.184.849,-zł, skarżąca nie jest w stanie podatków tych uiścić, jak tylko poprzez sprzedaż składników swojego majątku (między innymi nieruchomości). Według żalącego niezrozumiałe jest stwierdzenie Sądu, że "nie bez znaczenia pozostaje fakt przyznania przez wnioskodawcę, że kwota ciążących na nim zobowiązań podatkowych może być uzyskana ze sprzedaży jego nieruchomości, której - wedle stwierdzeń strony - wolałby on uniknąć". Chęć uniknięcia sprzedaży nieruchomości na zaspokojenie zobowiązania podatkowego jest właśnie podstawą wniosku. Skarżąca nie ma bowiem obecnie środków finansowych, które pozwoliłby jej na dobrowolne wykonanie decyzji, jedyną drogą ich uzyskania jest sprzedaż nieruchomości. Taka operacja jednak w wypadku uwzględnienia skargi, spowodowałaby dla niej znaczną szkodę i nieodwracalne skutki, skoro oczywiste jest, że sprzedaż w warunkach przymusowych wpływa na możliwą do osiągnięcia cenę, zaś odzyskanie nieruchomości od nabywcy zwykle nie jest już możliwe, bądź wiąże się z zapłaceniem wyższej ceny odkupu.