Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Zając po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia I. Spółka z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 21 stycznia 2008 r., o sygn. akt I SA/Op 131/07 w przedmiocie odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi I. Spółka z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w O. z dnia 24 września 1999 r., Nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu podatku naliczonego postanawia oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 stycznia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odrzucił wniosek I. z siedzibą w W. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w O. z dnia 24 września 1999 r. Nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu podatku naliczonego.
Wydane przez Sąd I instancji rozstrzygnięcie podjęte zostało po ponownym rozpoznaniu sprawy i zastosowaniu wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w uzasadnieniu postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2007 r., sygn. akt I FZ 477/07.
Badając ponownie sprawę Sąd skoncentrował się w pierwszej kolejności na ustaleniu, czy doręczenie skarżącej kwestionowanej decyzji w dniu 24 września 1999 r. było skuteczne. W ocenie Sądu doręczenie to było zgodne z przepisami art. 145, art. 146, art. 151, art. 152 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. i wywołało skutki prawne, nastąpiło bowiem do rąk osoby upoważnionej do odbioru korespondencji, o czym przekonuje fakt posługiwania się przez nią pieczęcią firmową oraz pokwitowanie odbioru pisma. Sąd podkreślił, że potwierdzenie odbioru pisma spełniające powyższe wymogi znajduje się na kopii kwestionowanej decyzji (k. 63 akt podatkowych), a widniejący na nim podpis umożliwia ustalenie personaliów osoby odbierającej pismo.
Przechodząc do badania wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego Sąd zaznaczył, że pierwsze czynności strony zmierzające do wyeliminowania skarżonej decyzji z obrotu prawnego nastąpiły dopiero w listopadzie 2002 r., a więc po upływie trzech lat od doręczenia decyzji, które nastąpiło we wrześniu 1999 r. Skoro przyczyną nie podejmowania takich czynności nie było wadliwe doręczenie decyzji, to przyczyny tej należy upatrywać w zawinionym działaniu strony, przez które trzeba rozumieć również niezachowanie należytej staranności przez pracownika odpowiedzialnego za sprawy napływającej korespondencji. Odnosząc się zaś do zarzutów strony, jakoby przyczyną uchybienia terminu było błędne pouczenie o trybie zaskarżania aktów wydawanych przez organy podatkowe Sąd uznał, że owe błędne pouczenia, które rzeczywiście miały miejsce w sprawie, pozostają bez wpływu na uchybienie terminu do wniesienia skargi, ponieważ skarżąca nie dochowała żadnego z terminów, również wskazanego błędnie w pouczeniu. Nie można więc stwierdzić zaistnienia związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem terminu do wniesienia skargi a błędami organów podatkowych w zakresie informowania skarżącej i przysługujących jej środkach prawnych i tym samym nie zaszły przesłanki niezbędne do przywrócenia terminu w rozumieniu art. 86 § 1, art. 87 § 1 praz 85 § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a.