Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Sylwester Marciniak, po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, zawartego w skardze kasacyjnej L. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1160/16 w sprawie ze skargi L. L. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 26 lipca 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od listopada 2010 r. do września 2011 r. postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze kasacyjnej złożonej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1160/16, L. L. (dalej: skarżący) zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że w jego ocenie w sprawie występuje niebezpieczeństwo wyrządzenia dodatkowej, znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Niebezpieczeństwo to jest w ocenie skarżącego oczywiste z uwagi na wysokość zaległości podatkowych. Skarżący wskazał też, że jest bankrutem pozbawionym praktycznie majątku - poniósł wielomilionowe straty z tytułu prowadzonej do dnia 2 listopada 2011 r. działalności gospodarczej i jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych. Równocześnie skarżący wyjaśnił, że aktualnie utrzymuje się z dochodów z umowy o pracę (1360,19 zł) i zlecenia (75,52 zł).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim należy podkreślić, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd, będąca formą tymczasowej ochrony sądowej udzielanej stronie postępowania, stanowi wyjątek od zasady wykonalności takiego aktu lub czynności, wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Stosownie do art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Decyzja o skorzystaniu z możliwości ubiegania się o udzielenie ochrony tymczasowej należy do strony postępowania, która powinna mieć świadomość, że uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku poprzez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji (por. np. postanowienie NSA z dnia 26 listopada 2007 r., II FZ 338/07). Konieczne jest zatem wykazanie we wniosku szczegółowych przyczyn uzasadniających możliwość wystąpienia sytuacji, która spowoduje zajście choćby jednej z przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy zaznaczyć, że argumentacja skarżącego przedstawiona na uzasadnienie wniosku jest ogólnikowa i nie została wsparta żadnymi dokumentami. Ogólne wskazanie na wielomilionowe straty i statut bankruta nie świadczą o zajściu przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a., brak precyzji nie pozwala bowiem na miarodajną ocenę zasadności tych argumentów. Podobnie spodziewanych rezultatów nie może przynieść odwołanie się do "oczywistości" niebezpieczeństwa z uwagi na wysokość zaległości podatkowych. Należy zaznaczyć, że kwota zobowiązań określonych skarżącemu w decyzji wymiarowej jest dla rozstrzygnięcia wniosku bez znaczenia, brzmienie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie pozostawia bowiem wątpliwości co do tego, że nie została przewidziana wysokość wartości przedmiotu zaskarżenia, która automatycznie powodowałaby wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, co oznacza, że ustawodawca zdecydował się na odejście od tak sztywnych kryteriów i uzależnienie udzielenia ochrony tymczasowej od sądowej oceny okoliczności poszczególnych przypadków. W przypadku skarżącego nie zostało natomiast w żaden sposób wykazane, by prowadzona egzekucja mogła stanowić np. zagrożenie egzystencji skarżącego i jego rodziny, czy prowadziła do nieodwracalnej w swych skutkach utraty konkretnych składników majątku (np. egzekucja z domu rodzinnego, itp.).