Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek (sprawozdawca), Sędzia NSA (del.) Krzysztof Wujek, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2515/15 w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z dnia 29 czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług postanawia : na podstawie art. 187 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) przedstawić do rozpoznania składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego wyłaniające się na tle rozpoznawanej sprawy następujące zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości: "Czy w świetle art. 145 w zw. z art. 149 i art. 150 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60, ze zm.) oraz w zw. z art. 26 ust. 2 pkt 3 lit. b) i ust. 3 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159, ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2011 r. odebranie pisma w placówce pocztowej przez pełnoletniego domownika wywołało skutek doręczenia dla strony?
Zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, przedstawione w sentencji postanowienia, wyłoniło się przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 grudnia 2016 r., w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 2515/15. W orzeczeniu tym Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718; obecnie Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", oddalił skargę Strony na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z 29 czerwca 2015 r. w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji ostatecznej określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług.
Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego sprawy wynikało, że postanowieniem z 7 października 2011 r. Naczelnik Urzędu Celnego I w W. wszczął z urzędu w stosunku do M. P. postępowanie w sprawie zasadności zwolnienia z podatku od towarów i usług towarów w postaci samochodów osobowych marki Lexus i Mercedes Benz oraz rzeczy osobistych objętych procedurą dopuszczenia do obrotu, według zgłoszenia celnego z 4 lipca 2007 r., dokonanego w imieniu i na rzecz Strony przez P. sp. z o.o. Postanowienie to, jak uznał organ wszczynający postępowanie, zostało skutecznie doręczone Skarżącemu na adres wskazanym przez niego w zgłoszeniu celnym jako adres odbiorcy oraz w oświadczeniu z 4 lipca 2007 r. jako adres stałego zamieszkania, tj. ul. C., [...] B. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynikało bowiem, że zostało ono odebrane 26 października 2011 r. w urzędzie pocztowym, po pierwszym awizowaniu, przez W. P. ojca Strony, zameldowanego w latach 1993 - 2013 w B. przy ul. C., który jako pełnoletni domownik podjął się oddania pisma adresatowi. W postanowieniu zawarto pouczenie o obowiązku informowania organu o zmianie adresu i skutkach niedopełnienia tego obowiązku, określonych w art. 146 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 800, ze zm.), zwanej dalej "Ordynacją podatkową".
Decyzją z 16 października 2012 r. Naczelnik Urzędu Celnego I w W. określił Skarżącemu kwotę podatku od towarów i usług w odniesieniu do samochodów osobowych marki Lexus i Mercedes Benz oraz rzeczy osobistych uznając, że przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie wykazało niedopełnienie przez Stronę warunku wymaganego do objęcia tych towarów procedurą dopuszczenia do obrotu ze zwolnieniem z należności celnych. Decyzja ta przesłana została na adres zamieszkania Skarżącego, tj. ul. C., [...] B. Po dwukrotnym awizowaniu przesyłki organ uznał ją za doręczoną w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej. W dniu 21 listopada 2012 r. orzeczenie to stało się ostateczne.
Pismem z 10 stycznia 2013 r. Skarżący wniósł o wznowienie postępowania zakończonego wyżej wymienioną decyzją ostateczną Naczelnika Urzędu Celnego I w W. z 16 października 2012 r. Jako podstawę wznowienia powołał art. 240 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej wskazując, że bez swojej winy nie brał udziału w postępowaniu podatkowym, z powodu nagłej choroby oraz braku skutecznych doręczeń przesyłek w toku postępowania.