Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marek Kołaczek po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku K. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Go 326/16 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 19 lipca 2016 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do września oraz grudzień 2011 r. postanawia oddalić wniosek.
Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Go 326/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę K. K., na wskazaną w sentencji niniejszego postanowienia decyzję Dyrektora Izby Skarbowej.
Skarżący w skardze kasacyjnej od powyższego rozstrzygnięcia zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania przedmiotowej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że natychmiastowa egzekucja wysokich zobowiązań podatkowych może nieść ze sobą nieodwracalne skutki w postaci utraty środków utrzymania oraz miejsca zamieszkania dla skarżącego. Z akt sprawy wynika również, że skarżący nie ma żadnego majątku i z powodu konieczności opieki nad niepełnosprawnym synem utrzymuje się ze świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie 1406 zł miesięcznie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Rozpoznawany wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej powoływana również jako "P.p.s.a.") wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji. Zasadą jest zatem wykonalność decyzji ostatecznej. Sąd jednak może, choć nie musi, stosownie do treści art. 61 § 3 P.p.s.a., który na podstawie art. 193 tej ustawy ma zastosowanie w postępowaniu kasacyjnym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności. Przesłanką wstrzymania zaskarżonego aktu jest zajście niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, warunkiem jednak wydania takiego postanowienia jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W analizowanym przepisie chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot wyegzekwowanego świadczenia, albo przez przywrócenie pierwotnego stanu rzeczy. Natomiast trudne do odwrócenia skutki mogą być zarówno prawne, jak i faktyczne. Rodzaj i zakres wystąpienia tych skutków musi być oceniony na podstawie obowiązującego prawa oraz sytuacji faktycznej, w jakiej znalazła się strona obciążona obowiązkami określonymi w decyzji (por. postanowienie NSA z dnia 17 lipca 2008 r., II GZ 139/08, LEX nr 493849).
W rozpoznawanej sprawie na podstawie wniosku i akt sprawy należy stwierdzić, że nie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia, w wyniku egzekucji zobowiązań podatkowych strony, znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Jak wynika bowiem z akt sprawy skarżący nie posiada majątku, z którego taka egzekucja byłaby możliwa, a uzyskiwane przez niego z tytułu opieki nad niepełnosprawnym synem, świadczenie pielęgnacyjne nie podlega egzekucji. Zgodnie bowiem z art. 10 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 599, dalej powoływana również jako: "u.p.e.a." lub ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji"), nie podlegają egzekucji świadczenia alimentacyjne, świadczenia pieniężne wypłacane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, świadczenia rodzinne, dodatki rodzinne, pielęgnacyjne, porodowe, dla sierot zupełnych, zasiłki dla opiekunów, świadczenia z pomocy społecznej oraz świadczenie wychowawcze.
Biorąc powyższe pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a. w zw. z art. 193 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.