Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, , , po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej N. w S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 806/11 odrzucającego skargę N. w S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 10 maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie zastosowania przepisów prawa podatkowego postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 806/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił skargę N. w S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 10 maja 2010 r., nr [...], w przedmiocie zastosowania przepisów prawa podatkowego.
Sąd pierwszej instancji wskazał, iż podmiot wnoszący skargę nie był adresatem interpretacji indywidualnej. W ocenie Sądu jeżeli pisemna interpretacja prawa podatkowego nie dotyczy indywidualnej sprawy podatkowej danego podmiotu, to nie dotyczy również jego interesu prawnego w obszarze mogącym być przedmiotem interpretacji prawa. Wynika z tego, zdaniem Sądu, niewątpliwie i jednoznacznie, że brak przymiotu "zainteresowanego" w postępowaniu o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego we własnej indywidualnej sprawie, w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.), uzasadnia ocenę nieistnienia, wymaganego przez art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej P.p.s.a.), interesu prawnego do zaskarżenia wydanej interpretacji do sądu administracyjnego przez podmiot, który nie był jej adresatem.
Skoro zatem określony podmiot (w tym przypadku N. w S.) nie był zainteresowanym, ponieważ nie wystąpił z wnioskiem o udzielenie interpretacji indywidualnej, to nie jest również stroną podatkowego postępowania interpretacyjnego, ponieważ interpretacja indywidualna dotyczy danego stanu faktycznego przedstawionego przez konkretny podmiot (w przedmiotowej sprawie był nim S. w K.). W związku z tym N. w S. nie był adresatem interpretacji indywidualnej, a zatem także wezwanie do usunięcia naruszenia prawa złożone przez ten podmiot nie mogło wywołać zamierzonych skutków prawnych.
W podsumowaniu swych rozważań Sąd pierwszej instancji uznał, że przedmiotowej sprawie N. w S. nie posiada legitymacji do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, z uwagi na brak interesu prawnego, w konsekwencji odrzucając skargę tego podmiotu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia N. w S. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie: art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., dalej P.u.s.a.), art. 3 § 1, art. 134 § 1 i 2, art. 135, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i b, pkt 2-3, art. 141 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-b, art. 170 P.p.s.a. Zdaniem skarżącego uchybienie tym przepisom polegało na oddaleniu skargi w sytuacji, gdy obowiązkiem WSA było stwierdzenie naruszenia przez organ art. 6, art. 14b, art. 75 § 1 w zw. z art. 72, art. 120, art. 121 O.p. oraz art. 131 i art. 132 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE, a także art. 2, art. 7, art. 30, art. 45 i art. 83 Konstytucji RP. W ocenie autora skargi kasacyjnej jest bezsporne, że zaskarżona interpretacja narusza przepisy prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, odmawia bowiem zastosowania w sprawie obowiązującego prawa.