Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Maria Dożynkiewicz (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 21 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. F. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 203/09 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi J. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 grudnia 2008 r. nr ... w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z 24 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Gl 203/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę J. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 12 grudnia 2008 r. nr ... w przedmiocie podatku od towarów i usług.
W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że podstawą odrzucenia skargi był art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej p.p.s.a.), zgodnie z którym sąd odrzuca skargę, gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi. W niniejszej sprawie skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez złożenie pełnomocnictwa procesowego w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie zostało doręczone 12 marca 2009 r., a pismo z brakującym pełnomocnictwem zostało nadane w Urzędzie Pocztowym dopiero 26 marca 2009 r., co oznacza, że uchybiono terminowi do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Skarżący wniósł skargę kasacyjną na to postanowienie “z powodu rażącego naruszenia prawa materialnego, przez niewłaściwe jego zastosowanie, godzącego w zasadę praworządności i sprawiedliwości."
Strona wniosła o uchylenie w całości postanowienia WSA i rozpoznanie skargi wniesionej na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej.
Uzasadniając skargę kasacyjną, skarżący wskazał, że w jednym piśmie, do którego dołączono pełnomocnictwo procesowe zaskarżył 13 decyzji Dyrektora Izby Skarbowej. Sąd pierwszej instancji rozdzielił skargi i wezwał stronę o doręczenie w każdej sprawie oddzielnego pełnomocnictwa, jednak skarżący uważa, że wezwanie było niesłuszne, bowiem skargi nie zawierały braku formalnego, skoro pełnomocnictwo było już dostarczone, zatem skarga w niniejszej sprawie nie mogła podlegać odrzuceniu z powodu nieuzupełnienia jej braków formalnych w terminie. Zdaniem strony naruszało to art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. przez niewłaściwe jego zastosowanie. Rozdzielenie skarg było kwestią wtórną, nie pozbawiającą zdaniem strony prawidłowości wykazania reprezentacji skarżącego przed WSA.
Dalej zarzucono Sądowi pierwszej instancji naruszenie naczelnych zasad konstytucyjnych: z art. 2 Konstytucji RP - zasady państwa prawnego, art. 7 - zasady praworządności, art. 32 - zasady równości wobec prawa oraz zasady prawa do sądu i drogi sądowej z art. 45 i art. 77 Konstytucji RP. Zdaniem strony pozbawienie jej prawa do obrony jej interesów poprzez sądową kontrolę decyzji administracyjnych było rażącym naruszeniem prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że skarga kasacyjna w niniejszej sprawie daleka jest od standardów wypełnienia wymogów, jakimi jest obarczona w świetle zasad wyrażonych w przepisach postępowania sądowoadministracyjnego. Stosownie do art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: